Μετά από πολλές περιπέτειες παρουσιάστηκε στο κοινό ανακαινισμένο ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα αιωνόβια θέατρα της χώρας, το «Μαλλιαροπούλειον Θέατρον» της Τρίπολης. Ένα θέατρο-έμβλημα για την πόλη, αφού η ιστορική της πορεία συνυφαίνεται με τον... ταραχώδη βίο του.
Την έναρξη της άνοιξης διάλεξε ο Δήμος Τρίπολης για να παρουσιάζει ξανά στο κοινό το ιστορικό Μαλλιαροπούλειον Θέατρον. Δώρο του γιατρού Ιων. Μαλλιαρόπουλου στο κοινό της πόλης, φτιαγμένο πάνω στα σχέδια του Αρχιτέκτονα των Ανακτόρων, Αναστασίου Μεταξά, εγκαινιάστηκε στις 7-2-1910 και φιλοξένησε έκτοτε πάμπολλα θεατρικά σχήματα, με τους πιο ονομαστούς πρωταγωνιστές του ελληνικού θεάτρου. Η συνήθης πρακτική των «αρμοδίων αρχών», όσον αφορά τα δημόσια κτίρια, το παρέδωσε πολύ νωρίς στη δικαιοδοσία της φθοράς, ενώ πρόθυμα βοήθησαν προς την ίδια κατεύθυνση και οι περιπέτειες της χώρας, ιδιαίτερα από 1940 και εντεύθεν.
Μέχρι τα μέσα του 1960 φιλοξενούσε στοιχειωδώς κάποιους περιοδεύοντες θιάσους και παντός είδος εκδηλώσεις των εντοπίων, κυρίως όμως, λειτουργούσε ως κινηματογράφος. Μία δεκαετία νωρίτερα είχαν ήδη αρχίσει να πληθαίνουν οι φωνές που έβλεπαν ότι με το γκρέμισμά του θα απελευθερωνόταν το πιο κεντρικό και ακριβό οικόπεδο της πόλης, κατάλληλο για άλλες, περισσότερο επικερδείς χρήσεις…
Αυτές οι φωνές επιβεβαιώθηκαν κατά την περίοδο της δικτατορίας, με την έκδοση απόφασης για την κατεδάφισή του, την οποία προσυπέγραψε κατά το έτος 1975 και η συγκυρία, καθώς τότε κατέρρευσε και η στέγη του κτιρίου.
Συγχρόνως όμως, άρχισαν να εκδηλώνονται πιο έντονα εκείνοι που αντιδρούσαν στην προοπτική της ισοπέδωσης ενός ιστορικού κτιρίου. Κι επειδή σ' αυτούς ανήκαν και μερικοί διακεκριμένοι πνευματικοί άνθρωποι των Αθηνών, οι δημοτικές αρχές άρχισαν πλέον να «τείνουν ευήκοον ούς» και έτσι άνοιξε ο μετ' εμποδίων και παλινωδιών μακρύς δρόμος για τη διάσωση και επαναλειτουργία του.
Η τελευταία πράξη αυτού του περιπετειώδους έργου ήταν η πρόσφατη εκ βάθρων ανακαίνιση του Θεάτρου, που επισφραγίστηκε με την τελετή των εγκαινίων στις 29-12-2010. Η τελετή αυτή ωστόσο, δεν συνοδεύτηκε και από την έναρξη λειτουργίας του Θεάτρου.
Η 22α Μαρτίου 2013 είναι ουσιαστικά η πρώτη μέρα της νέας περιόδου ζωής ενός αρκετά ταλαιπωρημένου θεατρικού χώρο, που δίκαια διεκδικεί εφ' εξής να παίξει, χωρίς άλλες δυσάρεστες περιπέτειες, το ρόλο του.
Μέχρι τα μέσα του 1960 φιλοξενούσε στοιχειωδώς κάποιους περιοδεύοντες θιάσους και παντός είδος εκδηλώσεις των εντοπίων, κυρίως όμως, λειτουργούσε ως κινηματογράφος. Μία δεκαετία νωρίτερα είχαν ήδη αρχίσει να πληθαίνουν οι φωνές που έβλεπαν ότι με το γκρέμισμά του θα απελευθερωνόταν το πιο κεντρικό και ακριβό οικόπεδο της πόλης, κατάλληλο για άλλες, περισσότερο επικερδείς χρήσεις…
Αυτές οι φωνές επιβεβαιώθηκαν κατά την περίοδο της δικτατορίας, με την έκδοση απόφασης για την κατεδάφισή του, την οποία προσυπέγραψε κατά το έτος 1975 και η συγκυρία, καθώς τότε κατέρρευσε και η στέγη του κτιρίου.
Συγχρόνως όμως, άρχισαν να εκδηλώνονται πιο έντονα εκείνοι που αντιδρούσαν στην προοπτική της ισοπέδωσης ενός ιστορικού κτιρίου. Κι επειδή σ' αυτούς ανήκαν και μερικοί διακεκριμένοι πνευματικοί άνθρωποι των Αθηνών, οι δημοτικές αρχές άρχισαν πλέον να «τείνουν ευήκοον ούς» και έτσι άνοιξε ο μετ' εμποδίων και παλινωδιών μακρύς δρόμος για τη διάσωση και επαναλειτουργία του.
Η τελευταία πράξη αυτού του περιπετειώδους έργου ήταν η πρόσφατη εκ βάθρων ανακαίνιση του Θεάτρου, που επισφραγίστηκε με την τελετή των εγκαινίων στις 29-12-2010. Η τελετή αυτή ωστόσο, δεν συνοδεύτηκε και από την έναρξη λειτουργίας του Θεάτρου.
Η 22α Μαρτίου 2013 είναι ουσιαστικά η πρώτη μέρα της νέας περιόδου ζωής ενός αρκετά ταλαιπωρημένου θεατρικού χώρο, που δίκαια διεκδικεί εφ' εξής να παίξει, χωρίς άλλες δυσάρεστες περιπέτειες, το ρόλο του.
____________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου