"ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ ΑΥΡΑ" Ποίημα από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή του Φίλιππου Νικολόπουλου «Ανένδοτοι Στρατολάτες»

   ΠΟΙΗΣΗ    

ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ ΑΥΡΑ*

Αφιερωμένο στην πολυαγαπημένη μου ανιψιά Λία Κουμπαρέλη 

που χάσαμε τόσο πρόωρα 

Δεν ξέρω πότε, πού και πώς ...

                                    ~~~~

Το άνοιγμα των φύλλων, η πνοή κάποιων λουλουδιών,

Τα ρυάκια που τραγούδησαν αναπάντεχα,

Το δάκρυ που κύλησε απ’τα μάτια των δέντρων,

Οι έμψυχοι θόρυβοι της νύκτας

Που γέννησαν τις τρυφερές  και πολύχρωμες

Φτερούγες των πεταλούδων.

Τα  είκοσι περιστέρια που στάλθηκαν

απ’το καταφύγι των νεφών και των ονείρων.

Ένας μικρός  σεμνός ήλιος

που ανέβαινε σε κάποια ήσυχη γωνιά του ουρανού.

Και μια ολόφωτη σελήνη χυμένη

Στην υγρή αγκαλιά ανέσπερων αιώνιων εραστών.

Ψίθυροι ανέμων που ήθελαν να κατακτήσουν

Τις γλυκιές νεράιδες των πηγών.

                              ~~~~

Στα ξέφωτα των εξεγέρσεων άντρες βασανισμένοι

Έκλαιγαν για τη δυστυχία των ρόδων

Και έστρεφαν τα χέρια τους

Στη γοητεία των αναστάσιμων υδάτων.

Να γενννηθεί μια ηλιόχαρη ελπίδα

Είπαν οι ταπεινές   μαργαρίτες...

                              ~~~~

Δεν ξέρω πότε ,πού και πώς...

Ξέφυγε μια αύρα μέσα απ’τα χέρια

Στρατοκόπων που ακόμη επέμεναν κι αντιστεκόντουσαν,

Μια αύρα που υποσχόταν ρόδινα πεντάλαμπρα χρώματα

Σ’ένα μπαλκόνι του Ουρανού...

                                                                  

 Φίλιππος Νικολόπουλος

_________

* Ποίημα από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή του  Φίλιππου Νικολόπουλου «Ανένδοτοι Στρατολάτες». 

 *Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Αρκαδικό Βήμα" αρ.φ.267 // Αύγουστος 2015