Η νέα ποιητική συλλογή ποιημάτων της Ελένης Ηλιοπούλου- Ζαχαροπούλου

"Selected Poems" Δίγλωσση έκδοση [ελληνικά και αγγλικά]  σελίδες 154, εκδόσεις του Φοίνικα 2016. Η μετάφραση στα αγγλικά έκανε ο Γιάννης Γκούμας.

   [Δεκέμβριος 2016]

* Περισσότερα στοιχεία για την εκλεκτή ποιήτρια και συμπατριώτισσα μας θα δημοσιευθούν στην έντυπη εφημερίδα "Αρκαδικό Βήμα" στο φύλλο Ιανουάριος 2017.

ΕΛΕΝΗ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ-ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΥ
Μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, και του Pen Club.

Η Ελένη Ηλιοπούλου-Ζαχαροπούλου γεννήθηκε στα Τρόπαια Γορτυνίας.Σπούδασε στην Παιδαγωγική Ἀκαδημία Τριπόλεως και εργάστηκε ως εκπαιδευτικός. Γράφει, Ποίηση, Δοκίμιο - Κριτική.

Διακρίσεις: Βραβεῖο «Ματράγκα» τῆς «ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ» 2005 (Γιά τήν καλύτερη ἔκδοση λυρικῶν ποιημάτων τῆς ποιητικῆς Συλλογῆς Ὑφαίνοντας Ἄνεμο 2004, Οἱ Ἐκδόσεις τῶν Φίλων).

Εργογραφία: ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΝΗΝΕΜΙΑ Ποιήματα 1994, Βραβεῖο Γαλλικῆς Ἀκαδημίας «Lutèce»
Η ΠΑΡΑΣΗΜΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜ. ΖΑΔΕ Κριτικό δοκίμιο, «Ἐκδ. Καλλιέρη» 1995
ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΕΩΣ, Ποιήματα 1996-97, Βραβεῖο Φιλολογικοῦ Συλλόγου «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ»
ΑΜΟΙΒΑΙΑ ΜΕΤΑΘΕΣΗ, Ποιήματα, Οἱ Ἐκδόσεις τῶν Φίλων 1999, Β’ ἔκδοση 2007, Βραβεῖο «Ἑλλ. Ἑταιρείας Χριστιανικῶν Γραμμάτων»
Ο ΥΠΑΡΞΙΑΚΟΣ Ν.Δ. ΚΑΡΟΥΖΟΣ Κριτικό δοκίμιο 2000, «Οἱ Ἐκδόσεις τῶν Φίλων» 2009
ΥΦΑΙΝΟΝΤΑΣ ΑΝΕΜΟ,Ποιήματα «Οἱ Ἐκδόσεις τῶν Φίλων» 2004, Β΄ ἔκδοση 2008, Βραβεῖο «ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ» 2005
ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ Ἀφήγημα «Οἱ Ἐκδόσεις τῶν Φίλων» 2006
ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ, Ποιήματα «Οἱ Ἐκδόσεις τῶν Φίλων» 2009
ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΕΙΜΕΝΑ «Οἱ Ἐκδόσεις τῶν Φίλων» 2009
ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ «ΩΔΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΜΠΑΙΚΤΗ», τοῦ Γιώργου Γεωργούση, «Οἱ Ἐκδόσεις τῶν Φίλων» 2013

Μεταφράσεις  Στήν σλοβένικη γλῶσσα
IZBIRE Μετάφραση ἀπ’ τήν «Ἀμοιβαία μετάθεση», ἀπό τόν Gorazd Kocijancic (Ἑλληνιστής Καθηγητής φιλοσοφίας, ποιητής, ἀπό τή Σλοβενία), «Οἱ Ἐκδόσεις τῶν Φίλων» 2009, ἱστοσελίδα “Logos”: http://www.kud-logos.si/. τῆς Σλοβενίας.
Στήν Ἀγγλική γλῶσσα:  «ΥΦΑΙΝΟΝΤΑΣ ΑΝΕΜΟ», μετάφραση ὅλου τοῦ βιβλίου στήν ἀγγλική ἀπό τόν ποιητή Γιάννη Γκούμα.
Ἔπίσης, Ἐπιλογή ἀπό τό «ΥΦΑΙΝΟΝΤΑΣ ΑΝΕΜΟ» John Misset poetry site.
Στήν Γαλλική: Ἐπιλογή ἀπό «ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΝΗΝΕΜΙΑ». Περιοδικό «ΛΥΧΝΟΣ». Μετάφραση Renée Jacquin (Τεῡχ. Νο 85, 2000. Τεῡχ. 93, 2002).
Ἐπιλογή ἀπό «ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ» 2009, Μετάφραση Renée Jacquin (Τεῡχ. 94, 2003, σελ. 46, 47)

Στήν Ἰταλική: Ἐπιλογή ἀπό «ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΝΗΝΕΜΙΑ». «POETI GRECI-CONTEMPORANEI». (Σύγχρονοι Ἕλληνες Ποιητές).
Ἔπίσης, Ποιήματα τῆς Ε.Ζ. ὑπάρχουν στήν ἱστοσελίδα «Γορτύνιοι ποιητές»: http://homepages.pathfinder.gr//poiitikigonia.

www.selides-arkadias.blogspot.gr

Απόσπασμα: ΥΦΑΙΝΟΝΤΑΣ ΑΝΕΜΟ

Σάν μιά ἀκεραιότητα

Ἕνας βίαιος ἄνεμος,
μιά βροχή πού ἐπιμένει,
νικημένα περιγράμματα,
διαβρώσεις…
Τῶν πραγμάτων σκιές,
μᾶς κουράζουν οἱ λέξεις…

Ἡ ἀδύναμη ὥρα μου
ἕνα δάσος ἀδιάβατο.

Κάθε βράδυ
μνήμη ἄπορη
ἐλλοχεύει στό τζάμι μου,
σάν ἦχος νικημένης ἐπιστροφῆς —
πού ἀποδιώχνει ἡ σκέψη μου —
σάν ἠχώ μιᾶς καθαίρεσης
πού μέ δείχνει καί μ’ ἐκτελεῖ.

Οἱ αἰτίες εἶναι δίχτυα στή σκέψη
καί δέν πείθομαι πιά
σέ κανένα τους ζύγιασμα.
Ἡ ἀδύναμη ὥρα
ἕνα δάσος παραίτησης…
Κάθε βράδυ
ἀνησύχαστη δύναμη
διαστέλλει τίς ἄγρυπνες ὧρες μου·
ξενυχτάει μαζί μου.
Ἀπαιτεῖ τήν καμπύλη
τῶν ἄστρων της…

Μιά ἀσήκωτη πέτρινη κούραση
πιό βαθειά κι ἀπ’ τήν ἄβυσσο.

Ἀπό τήν Ποιητική Συλλογή «ΑΜΟΙΒΑΙΑ ΜΕΤΑΘΕΣΗ» 1999

Η απουσιολόγος

Μ’ ἔνα ἀπουσιολόγιο στά χέρια
θλίβομαι πάλι.
— Ἀννούλα θυμᾶσαι;
«Μή μέ σημειώσεις», μοῦ ἔλεγες,
παίζοντας τό μικρό μου καθῆκον
καί τή φιλία μας.
Γέμιζα ἐνοχές,
μά ἐσύ ἔλαμπες ἐλευθερία
στό λόφο πίσω μέ τίς πεταλούδες.

Θλίβομαι πάλι·
λείπουν τόσα πολλά,
τόσοι πολλοί…
Τόσοι πολλοί ἀγαπημένοι
μακριά, πολύ μακριά,
στό μαρμάρινο κῆπο
μέ τίς πικροδάφνες.

Γέμισε ἡ αἴθουσα σκιές.
Γλιστροῦν πάνω στά χαρτιά,
οἱ σιωπές τους μέ ἱκετεύουν:
«Σημείωσέ μας, ἀπουσιάζουμε·
νά μήν ξεχαστοῦμε…».

Ἀλλάζουνε μέ τόν καιρό
τοῦ παιγνιδιού οἱ κανόνες.
Βαραίνει τό μολύβι.
Γεμίζει τό τετράδιο ἐρήμωση.

Από το «ΥΦΑΙΝΟΝΤΑΣ ΑΝΕΜΟ»

Τό πέταλο
Εἶναι ἕνα πέταλο
κρεμασμένο στόν τοῖχο.
Θυμίζει δρόμο, καλπασμό,
τή μουσική ἁρμονία τῆς κίνησης.
Σχῆμα ὑποσχόμενο, κι ἐλλειπτικό·
ἀνοιχτό στίς ἐκδοχές…

Ἀσυναίσθητα προσπαθεῖς νά τό στρογγυλέψεις·
ἐπιμένεις νά τό ἐπινοεῖς
στήν τελειότητα τοῦ κύκλου.

Εἶναι πού ἀρνεῖσαι τά λειψά σχήματα,
τά σήματα πού εὔκολα ὑπόσχονται,
τό ἀνέξοδο ἀναλγητικό τῆς ἐλπίδας.

Εἶναι πού θέλεις ν’ ἀγνοεῖς,
στήν ἔλλειψη τό ἀγώνισμα·
στή στέρηση τήν προοπτική
τῆς ἁγιότητας·
τήν ἁπλότητα, πού εὐτυχεῖ στόν μῦθο.

Εἶναι πού πάλεψες πολύ
στό σκληρό λόγο τῆς γῆς,
γιά νά δεχτεῖς
τόν κύκλο, καί τό πέταλο καί τόν μῦθο.

Ἀπ’ ὅλους τούς καιρούς
Εἶναι κι ὁ στοχασμός
μιά ἄλλη μοναξιά·
πῶς νά σέ νιώσω, εἶπες.
Μέσα στό λόγο ἡ σιωπή·
πέρα ἀπ’ αὐτόν
σιωπές πολλές τόν κατοικοῦνε…

Ποιά λέξη σου πού νά χωρᾶ
ὅλο το ρῖγος τῆς ψυχῆς
καί ποιά φωνή, πιό θεϊκή,
νά συναντήσει τήν κραυγή σου.

Πάντα μιά ἀλήθεια περισσότερη
μές στή χαράδρα τῆς σιωπῆς.
Κι οἱ λέξεις μας
ὀλισθηρή διαλεκτική·
βήματα στήν ἄμμο…

Τί νά στεριώσω εἶπες·
ποιά κίνηση
καί ποιά ροή ἀργή
νά σταματήσω.

Πῶς τά ἐνάντια τῆς ζωῆς,
τίς ἀντιφάσεις
πῶς νά τίς φιλιώσω…

Ἔρχεται ἀπ’ ὅλους τούς καιρούς·
πάντα στό λόγο τῆς αὐγῆς
ἀναλογεῖ κι ἡ νύχτα.

Ὅ,τι μέ πείθει στόν καιρό
εἶναι μονάχα ἡ στιγμή.
Κι αὐτά πού καίρια μᾶς πονοῦν
δέντρα πού θάλλουνε
στό φέγγος ἄλλης ὄχθης.
Κι ὅσο σκοτάδι, τόσο φῶς…


Εἰς ἑαυτόν
..............Ι

Μήν τήν ξυπνᾷς τή μνήμη
πού λυπᾶται·
μίζερη λογιστική,
δεξαμενή στυφή,
μάταιος λόγος.
Οἱ ἀλήθειες εἶναι μέσα στά πράγματα,
στήν καρδιά οἱ ἐκδοχές
κι ὁ βαθύτερος νόμος.

Καί πίσω ἀπ’ τά προσωπεῖα
καί τά προσχήματα
ἡ ψυχή μοναχή
στή σιωπή της…

..................ΙΙ

Βιαστικό το πλῆθος πού θριαμβεύει
στίς ἰαχές τῆς εὔκολης συναλλαγῆς.
Στόν ἔρωτα τῆς κατοχῆς,
στήν ἔπαρση τῶν βεβαιοτήτων
τό ἀκατέργαστο ρῖγος.

Καί πάντα χαμένη
ἡ ἀρχέγονη μάχη…

........... ΙΙΙ

Βεβαιότητες στόν καιρό
δέν ὑπάρχουν·
ἀρκεῖ ἡ ἀστραπή τῆς ἄλλης στιγμῆς,
τό ἑπόμενο βῆμα·
ἐκεῖ πού τό βέβαιο καί τό ἀβέβαιο
ἀκυρώνονται
κι ἀλήθεια-ψέμα
συγχέονται.

............IV

Τό παρελθόν φασματικό,
ἀχαρτογράφητο τό μέλλον.
Ὁ χρόνος σύμβαση ἀνοιχτή ἤ
ἐπινόηση.
Ἡ τυχαιότητα στή ζωή κάποτε
χωρίς οἶκτο καί μεταμέλεια·
χωρίς ἱερότητα.

Το δίκρανο
Της μητέρας μου
Ἔφτασες ἄξαφνα
μές στίς σκιές τῆς νύχτας,
μέ τή σταθερή θέληση,
τήν αὐστηρή ἀγάπη…
Κρατοῦσες ἕνα δίκρανο.
«Ἀκόμα μ’ αὐτούς τούς ἀχαΐρευτους
στίχους παλεύεις;» μοῦ εἶπες.
«Σκαλίζεις τ’ ἀνερμήνευτα,
ζυγιάζεις τ’ ἀδιέξοδα·
ἀναμοχλεύεις ἀβεβαιότητες
κι ἄλλες πληγές.

Γέμισες τίς σελίδες σιωπηλά αἵματα…
Τ’ ἀγριόχορτα τῆς μνήμης
φτάσαν στό κεφαλόσκαλο.
Οἱ ρίζες τους σκληρές σκάβουν τά θεμέλια·
ἔγιναν φλέβες στό σῶμα σου…
Δέν τό βλέπεις;»
Μέ μάλωσες, ὅπως ὅταν ἤμουν παιδί.

Κι ἄξαφνα χάθηκες,
ἀγέρας ὅπως ἦρθες —
ἑνός ἄλλου χρόνου, μιᾶς ἄλλης μνήμης.
Πλάι μου ἄφησες τό δίκρανο…

Τό ἄβατον
Ἔχει τό ποίημα
προσωπίδα ἀθέατη,
μέ αἰνιγματική
τή γραμμή τῶν χειλιῶν,
μέ μάτια χαοτικά
πού πασχίζουν νά χωρέσουν
περισσότερο ουρανό.

Πίσω ἀπό τίς λέξεις
ἡ ἔντρομη ματιά
στίς παραστάσεις τῶν θεαμάτων
ο ἄρτος
πού μυστικά ἱερουργεῖ
στά ἄβατον τῆς ψυχῆς.

Ἔχει τό ποίημα
μιά προσωπίδα αἰχμηρή
ἀπό μνῆμες κρυσταλλωμένες,
πού χαρακώνουν βαθιά
τίς μύχιες κρύπτες του.

_______________
Διεύθυνση:  Δουκίσσης Πλακεντίας 70-72, Τ.Κ. 115 23 Ἀμπελόκηποι-Ἀθήνα
Email:  eliopzaxel@yahoo.gr

* Από την ιστοσελίδα της Εταιρείας Συγγραφέων : 

http://www.authors.gr/members/view/elenh-hliopoulou-zacharopoulou