"Πριν από 50 χρόνια ο Γιώργος Σεφέρης γίνεται ο πρώτος Έλληνας που παίρνει το βραβείο Νόμπελ.

Για την ποίησή του, που έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα, και τι θα γινόμασταν αν η πνοή μας λιγόστευε. 

Για τη γλώσσα του, που έκανε τους Έλληνες πιο πλούσιους και αιχμαλώτισε τους Ευρωπαίους στα φιδωτά εγκεφαλογραφήματα της σκέψης του. Για τον άνθρωπο που ζητούσε να του δοθεί η χάρη να μιλήσει πιο απλά, επειδή πίστευε ότι η απλότητα είναι κατάκτηση και όχι επιλογή.
Για τον συγγραφέα που μετά τον Καβάφη συνέχισε το μεγάλο μοιρολόι της φυλής για τις χαμένες πατρίδες και την Ελλάδα που όπου και να ταξιδέψεις σε πληγώνει.
Η Σουηδική Ακαδημία, δίνοντάς του το Νόμπελ, τον βράβευσε προκαταβολικά και για τη στάση που θα κρατούσε έξι χρόνια αργότερα.
Το 1969, δυο χρόνια μετά τη δικτατορία, οπότε αναγκάστηκε να λύσει τη σιωπή του για να καταγγείλει τους συνταγματάρχες που οδηγούσαν τον τόπο στον γκρεμό και να αξιώσει να σταματήσει η ανωμαλία. «Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ το Θεό, να μη με φέρει άλλη φορά στην ανάγκη να ξαναμιλήσω», ήταν η επωδός της δήλωσής του.
Δεν ξαναμίλησε. Δυο χρόνια όμως μετά, η κηδεία του γίνεται το πρώτο
μαζικό συλλαλητήριο κατά της χούντας.

Ενάντια στην καταπίεση. Υπέρ της ελευθερίας.
Σαν τους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου το τελευταίο ......."

Μαν. Γλέζος Κ.Ε.Π.