Μια σειρά από μικρά κείμενα του αρκάδος ηθοποιού, σκηνοθέτη και στιχουργού Θοδωρή Γκόνη, αυτοβιογραφικές μνήμες από τη 12χρονη παραμονή του σε πόλεις της Βόρειας Ελλάδας
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 05:45 εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ
Ο Θοδωρής Γκόνης έγινε γνωστός γράφοντας στίχους, ωστόσο από το 2000 και μετά υπήρξε διαδοχικά καλλιτεχνικός διευθυντής στα ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου και Σερρών, και στο Φεστιβάλ Φιλίππων - Θάσου
Ο Θοδωρής Γκόνης, ηθοποιός και σκηνοθέτης εξ Αρκαδίας, δημιούργησε τη δική του παράδοση στην Αθήνα συμμετέχοντας σε όλες τις παραστάσεις της περίφημης «Εποχής» του Βασίλη Παπαβασιλείου, ενώ έγινε πολύ γνωστός γράφοντας ωραίους στίχους για τη μουσική του Νίκου Ξυδάκη. Οταν πέρασε στον τομέα της σκηνοθεσίας, πήρε το δισάκι του και τράβηξε προς Βορράν.
Από το 2000 ως το 2007 ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής στο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου, την περίοδο 2008-2011 στο ΔΗΠΕΘΕ Σερρών και από το 2009 ως σήμερα καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Φιλίππων - Θάσου. Το να διακονείς την τέχνη επί δώδεκα χρόνια στην επαρχία δεν είναι εύκολο. Είναι κάτι σαν το φανταρικό. Είσαι ξένος σε ξένο τόπο. Οταν μιλάει γι' αυτό, μοιάζει συμφιλιωμένος. Δηλώνει ότι έμαθε τα χούγια της επαρχίας, τις αδυναμίες των δημοτικών αρχόντων, τις αγκυλώσεις των επαρχιακών παραγόντων. Πιστεύει ότι δεν έκανε παραχωρήσεις στην τέχνη του. Πολλές παραστάσεις του συζητήθηκαν και εκείνος δηλώνει ότι τα καταφέρνει ακόμη και με λίγα χρήματα.
Στο βιβλίο του Ο ύπνος της Αδριανουπόλεως παραθέτει έναν απόηχο αυτής της μακρινής εξόδου προς τις βόρειες πόλεις της χώρας. Μικρά κείμενα, ούτε πεζά ούτε ποιητικά, ούτε δοκίμια ούτε περιγραφικά. Θα τα χαρακτηρίζαμε υβριδικά πεζά κείμενα ποιητικής γραφής που ανασυνθέτουν την ψυχολογία, τις διαθέσεις, τα αισθήματα, τις σκέψεις ενός ξεριζωμένου Νότιου στον Βορρά. Μια αναμέτρηση με τον εαυτό του, τη μοναξιά του, την τέχνη και τις αισθήσεις του.
Κάθε λέξη και ένα νόημα
Τα θέματά του περικλείονται στις λέξεις του. Κάθε λέξη και ένα ολόκληρο νόημα. Για παράδειγμα, η λέξη «ένα». «Ενα κορίτσι αγαπάμε. Μια δουλειά κάνουμε. Σ' ένα σημείο σκάβουμε. Σ' έναν θεό πιστεύουμε... Γιατί το ένα είναι νικητής, αγωνιστής. Στο ένα επάνω στρώνεις και προσεύχεσαι, ονειρεύεσαι αυτό που θα γίνεις όταν μεγαλώσεις. Στο ένα τροχίζεις το κλειδί σου, τη φωνή σου, τη λέξη σου». Και οι λέξεις του Γκόνη είναι πολλές. Γεμάτες αισθήματα, μυρωδιές, αγάπες, τόπους, νοήματα. Πουλιά, ψάρια, καρβέλια, καλάθια, μπάμιες, ρόγες σταφύλι, απλά πράγματα. Ενας γάιδαρος τον συγκινεί και πλέκει μια ολόκληρη φιλοσοφία ζωής. Ενα δέντρο που ανθίζει και δεν ξέρει το όνομά του. Ενας κισσός ανεβαίνει στα βράχια και τον οδηγεί σε μια θέαση ζωής.
Και πίσω από όλα αυτά τα βιβλία, όπου ανακαλύπτει «τις πρώτες ύλες ενός κόσμου παλιού, αποκαλυπτικά σύγχρονου: το θέατρο της ζωής». Συγκινητική η επίσκεψη στη θεία που περνάει τις τελευταίες στιγμές της στο νοσοκομείο. Δίπλα στο κομοδίνο της το «Πόλεμος και ειρήνη» του Τολστόι. «Ετοιμάζεται για την τελευταία μάχη μελετώντας».
Τα κείμενα του Γκόνη μπορεί να τα δει κανείς και σαν μια ιδιότυπη αυτοβιογραφία, αφού η παράδοση, η καταγωγή, ο πατέρας και η μάνα, η πατρίδα είναι σαν θεμέλιοι λίθοι σε ό,τι αναπτύσσεται με τα απλά υλικά των καθημερινών λέξεων. Πίσω τους ένας ολόκληρος κόσμος και ένα παράπονο. Χάνονται όσα αγαπάμε, αλλά δεν το ξέρουμε.
_______________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου