~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
σελίδες της εφημερίδας "Αρκαδικό Βήμα" συντάκτες: Αγαθή Γρίβα-Αλεξοπούλου, Πάνος Αϊβαλής, Πόπη Βερνάρδου, Ζαχαρούλα Γαϊτανάκη,
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Buchhandel Bowker Electre Informazioni Editoriali Micronet Nielsen Book Data

~~~~~~~~~~~~~~~~

~~~~~~~~~~~~~~~~

yfos

yfos
"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν' ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.

Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ

Η Μοίρα των διανοουμένων!!!

Η ΚΡΙΣΗ στην εκπαίδευση, οι κινητοποιήσεις των μαθητών, των συνταξιούχων και των ανέργων ή των αγροτών, φέρνει στην επιφάνεια το ζήτημα της στάσης εκείνων που σκέπτονται πέρα από κομματικά κριτήρια και πολιτικές αγκυλώσεις. 
Πάντοτε ο πολίτης έτρεφε κάποια εκτίμηση για τους κατά τεκμήριο διανοούμενούς του. Ωστόσο, σε ελάχιστες περιπτώσεις κοινωνικών και πολιτικών αναταραχών στον τόπο μας, ακούστηκαν νηφάλιες φωνές. 
Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε ότι ικανός αριθμός διανοουμένων συναλλάσσεται με την εξουσία, τη στηρίζει στις επιλογές της και δεν διστάζει να σταθεί απέναντι στη λαϊκή θέληση. Η ελληνική διανόηση δεν κουβεντιάζει, δεν θέτει ζητήματα, δεν τοποθετείται, δεν αξιοποιεί τη δυναμική της νεολαίας που βολοδέρνει σε άσκοπες κινητοποιήσεις, δεν αντιδρά για την αδικία και την αυθαιρεσία της πολιτικής εξουσίας…
Η ελληνική διανόηση περιφέρει το σαρκίο της αναζητώντας ζωτικό χώρο για να ποζάρει, αδιαφορώντας για τα πολυποίκιλα εγκλήματα που διαπράττονται καθημερινά στο όνομα μιας παγκοσμιοποιούμενης κοινωνίας, που δεν θέλει εθνικά χαρακτηριστικά και ποδοπατεί εθνικές αξίες που συντηρούν τη φυσιογνωμία μιας Ελλάδας, που αγωνιά να επιβιώσει στο καθημερινό παζάρι της πολιτικής δημοκοπίας και της ψυχρής διπλωματικής λογικής. 
Ωστόσο, δεν θα θέλαμε να πιστέψουμε, όπως χαρακτηριστικά έγραψε ο πρόωρα χαμένος Παναγιώτης Κονδύλης, ότι η προδοσία είναι η μοίρα των διανοουμένων, αν με τον όρο «προδοσία» εννοήσουμε, πέρα από την υπόκλιση μπροστά στον εκάστοτε νικητή, τη διάσταση ανάμεσα στον κεκηρυγμένο σκοπό της στράτευσης και στη μακροπρόθεσμη έκβαση των ιστορικών εξελίξεων.

ΝΙΚΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ



_____________________________

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

«Μαλλιαροπούλειον Θέατρον» - Η άνοιξη ενός υπεραιωνόβιου θεάτρου


Η σκηνή του Μαλλιαροπουλείου της αρκαδικής πρωτεύουσας ανοίγει και πάλι, μετά από σαράντα χρόνια σιωπής, προσδοκώντας καλύτερες θεατρικές και μουσικές μέρες



Το εσωτερικό του Μαλλιαροπουλείου Θεάτρου, με τις 180 θέσεις.

 Πρωτολειτούργησε το 1910 και κτίστηκε σε σχέδια του Αναστάσιου Μεταξά


Ήταν στις αρχές του περασμένου αιώνα όταν ο Ιωάννης Μαλλιαρόπουλος, ο επιφανής γιατρός από τα Λαγκάδια που είχε εγκατασταθεί μόνιμα στην Τρίπολη και για ένα φεγγάρι, μάλιστα, υπήρξε βουλευτής του κόμματος των Φιλελευθέρων είδε στο, ρημαγμένο από τον σεισμό του 1898, «Δημοτικόν Θέατρον Τριπόλεως» τον «Αρχισιδηρουργό» του Ζορζ Ονέ και συγκινήθηκε.

Εκείνη τη βραδιά θα πρέπει να σκέφτηκε ότι η ιστορική πόλη άξιζε ένα καινούργιο, σύγχρονο για τα δεδομένα της εποχής, θέατρο που να κάνει στην καρδιά της Πελοποννήσου να χτυπήσει ο πολιτιστικός σφυγμός της Ελλάδας. 
Οπερ και εγένετο. Και το 1905 εκεί που στεγαζόταν ένα από τα πρώτα Αλληλοδιδακτικά Σχολεία που ίδρυσε ο Καποδίστριας κι αργότερα το Δημοτικό Θέατρο, μπήκε ο θεμέλιος λίθος για να ανεγερθεί το «Μαλλιαροπούλειον Θέατρον» το οποίο έκανε λαμπρή πρεμιέρα το 1910 με το θίασο Βονασέρα - Νίκα που έπαιξε τη «Μικρή Σοκολατιέρα» του Γκαβό. Σε αντίθεση, όμως, με το λαμπερό άνοιγμα της αυλαίας, η ζωή του Μαλλιαροπουλείου ήταν τόσο περιπετειώδης όσο και ο 20ός αιώνας που την «παρακολούθησε». Την περίοδο της αίγλης ακολούθησε η φθορά, η κατάρρευση και τελικά το λουκέτο. Ομως, το «δύσμοιρον» όπως λεγόταν, ήδη από τη δεκαετία του 1920, θέατρο μετά από 40 και πλέον χρόνια μαρασμού και σιωπής ανοίγει τις πόρτες του στο κοινό αναπαλαιωμένο και έτοιμο για μια «δεύτερη ζωή» πιο καλότυχη από την πρώτη με κινητήριο μοχλό την εθελοντική πρωτοβουλία. 
Η πρεμιέρα των παραστάσεων που φιλοξενεί το Μαλλιαροπούλειο έγινε την Παρασκευή 23 Μαρτίου, με τη θεατρική παράσταση του Νίκου Βασιλειάδη «Ο Συμβολαιογράφος» και με πρωταγωνίστρια την Ηρώ Μανέ στον ρόλο της Ερασμίας. Ακολουθεί σήμερα, Σάββατο 23 Μαρτίου, η «Τραβιάτα» του Τζουζέπε Βέρντι από την Εθνική Λυρική Σκηνή και την Οπερα της Βαλίτσας και τη Δευτέρα 25 Μαρτίου η Μουσική Παράσταση με τους Γιώργο Ανδρέου, Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη, Ευτυχία Μητρίτσα και Μαρία Παπαγεωργίου. Εντός του Απριλίου η Θεατρική Ομάδα Τρίπολης θα παρουσιάσει το έργο του Φρ. Ντύρρενματ «Η επίσκεψη της Γηραιάς Κυρίας» και εντός του Μαΐου η Νένα Μεντή θα ζωντανέψει στη σκηνή του Μαλλιαροπουλείου τα πάθη της θρυλικής Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. 
Από τις 7 Φεβρουαρίου του 1910, που ξεκίνησε και επίσημα τη λειτουργία του σε σχέδια του αρχιτέκτονα των ανακτόρων Αναστάσιου Μεταξά, μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που άρχισε ουσιαστικά να παρακμάζει, το θέατρο φιλοξένησε ονομαστά θεατρικά σχήματα και μεγάλους θιάσους. Ευτύχιος Βονασέρας και Ροζαλία Νίκα, Αιμίλιος Βεάκης, Θωμάς Οικονόμου, Μαρίκα Κοτοπούλη, Μήτσος Μυράτ, Αλίκη Θεοδωρίδου, Κώστας Μουσούρης, Πέλος Κατσέλης, Χριστόφορος Νέζερ, Αλέξης Μινωτής... «Η επιτυχία στο Μαλλιαροπούλειο προχάρασσε και την επιτυχία του ίδιου έργου στην Αθήνα» μας λέει η κυρία Χριστίνα Ζαμπαθά, πρόεδρος της Πολιτιστικής Επιτροπής και εκπρόσωπος του Δήμου Τριπόλεως για το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο.
Ο Ιωάννης Μαλλιαρόπουλος που πέθανε άτεκνος το 1919 σε ηλικία 72 ετών, είχε αναφέρει στη διαθήκη του ότι δωρίζει το Μαλλιαροπούλειο στο κοινό της πόλης». Ομως, όπως πολλά δημόσια κτίρια, παραδόθηκε στη φθορά. «Τα προβλήματα προήλθαν από τη λειτουργία του ως κινηματογράφου (καθ' ότι οικονομικά ως θέατρο δεν μπορούσε να επιβιώσει με τις 180 θέσεις που διέθετε)» μας λέει η κυρία Γεωργία Δάλκου, φιλόλογος, μέλος της Πολιτιστικής Επιτροπή Μαλλιαροπουλείου Θεάτρου και συγγραφέας του βιβλίου «Ο Διόνυσος στην Αρκαδία. Από την Αρκαδία του μύθου στην Τρίπολη του Μαλλιαροπουλείου Θεάτρου». Οι περιπέτειες της Κατοχής και του Εμφυλίου επέφεραν τα μεγαλύτερα πλήγματα στο θέατρο. Το Μαλλιαροπούλειο, σύμφωνα με την κυρία Δάλκου, υπολειτουργούσε τη δεκαετία του '50 και του '60, ενώ η προτελευταία παράσταση που φιλοξένησε ήταν με το θίασο της Αλίκης Βουγιουκλάκη κατά πάσα πιθανότητα με το έργο «Ωραία μου Κυρία».
Παρ' όλες τις φωνές που πλήθαιναν για να γκρεμιστεί, διότι θα απελευθέρωνε το πιο ακριβό κομμάτι της πόλης κατάλληλο για περισσότερο επικερδείς χρήσεις με αποτέλεσμα να εκδοθεί για την κατεδάφισή του άδεια επί Δικτατορίας ο δρόμος για τη διάσωσή του πέρασε μέσα από την τελική κήρυξή του ως διατηρητέου. Το 2005 υπογράφτηκε η σύμβαση για την ανακαίνισή του. Με την ένταξή του στο πρόγραμμα «Θησέας» του ΥΠΠΟ ξεκίνησε η εκ βάθρων ανακαίνιση του θεάτρου και επισφραγίστηκε με την τελετή ανακαίνισης που έγινε 29/12/2010 χωρίς, όμως, να ξεκινήσει η λειτουργία του. Γιατί; 
«Διότι ούτε είχε παραδοθεί και παραληφθεί επίσημα, ούτε υπήρχε κανένας κανονισμός λειτουργίας του και προσωπικό για να μπορέσει να το λειτουργήσει» μας λέει η κυρία Δάλκου. Ο ποιητής και συγγραφέας Θοδωρής Γκόνης, που είναι τώρα καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, έχει εκφράσει την επιθυμία να αναλάβει άμισθος καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου. Προς το παρόν, το θέατρο λειτουργεί χάρη στην εθελοντική συμμετοχή της Πολιτιστικής Επιτροπής Μαλλιαροπουλείου Θεάτρου. Πρόκειται για τα μέλη της επιτροπής που όρισε ο δήμος και που εργάζονται χωρίς μισθό με τη βοήθεια του δήμου για να επιβιώσει το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο. 


Το σώμα και η ψυχή

«Ο Μαλλιαρόπουλος μεταξύ των άλλων που άφησε στην Τρίπολη, δώρισε και την εντυπωσιακή του κατοικία, ένα μεγάλο σπίτι στο οποίο, επειδή δεν υπήρχε άλλο κατάλυμα, κατέλυαν οι Βασιλείς όταν επισκέπτονταν την Τρίπολη, όπως ο Γεώργιος Α΄» μας λέει η κυρία Γεωργία Δάλκου, μέλος της επιτροπής του Μαλλιαροπουλείου. «Το οίκημα είναι στο κεντρικότερο σημείο της πόλης στην πλατεία του Αγίου Βασιλείου και απειλήθηκε με κατεδάφιση όπως και το Μαλλιαροπούλειο. Τελικά κηρύχτηκε διατηρητέο και διασώθηκε. Σήμερα στεγάζει παράρτημα του Πολεμικού Μουσείου και μια καφετέρια στο ισόγειό του. Ο Ιωάννης Μαλλιαρόπουλος προόριζε το σπίτι του για χειρουργείο. Ωστόσο, επειδή υπήρχε το νοσοκομείο της Ευαγγελιστρίας και το 1951 δημιουργήθηκε το Παναρκαδικό, δεν υλοποιήθηκε η επιθυμία του να γραφτεί με χρυσά γράμματα "Χειρουργείο Μαλλιαρόπουλου" στην πρόσοψή του». Αντί το όνομα του εθνικού ευεργέτη, η επιγραφή στο Μουσείο αναφέρει ότι το εγκαινίασε ο… Ακης Τσοχατζόπουλος το 2000. «Εξ ου και πολλοί Τριπολιτσιώτες δεν γνωρίζουν ότι το σημερινό Μουσείο ήταν οικία Μαλλιαρόπουλου» καταλήγει η ίδια.


___________________
Λυμπεροπούλου Κατερίνα
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 23/03/2013 05:45 εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Μετά από μισό αιώνα ανοίγει και πάλι το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο στην Τρίπολη!



Ο μεγάλος θεατρικός πόθος των δημοτών της Τρίπολης σήμερα πραγματοποιείται! 
Μετά από μισό αιώνα ανοίγει και πάλι το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο στην Τρίπολη! 
Μια αχτίδα ανοιξιάτικου φωτός έρχεται να αντισταθεί στο γκρίζο των ημερών .


Άνοιξη στο ανακαινισμένο Μαλλιαροπούλειο με την καταξιωμένη δημοσιογράφο και παρουσιάστρια ειδήσεων κ. Πηνελόπη Γαβρά στην παρουσίαση των χαιρετισμών εκπροσώπων των Αρχών και του Πολιτισμού , την ημέρα των εγκαινίων , Παρασκευή 22 Μαρτίου και ώρα 19:30 . 
Θα ακολουθήσει στις 21:00 παράσταση με την τραγική κωμωδία του Νίκου Βασιλειάδη « Ο Συμβολαιογράφος» . Στο ρόλο της Ερασμίας η Ηρώ Μανέ.



Ανοίγει επιτέλους ένα από τα ελάχιστα υπεραιονώβια θέατρα της χώρας μας που δώρισε το 1910 ο γιατρός Ιωάννης Μαλλιαρόπουλος στο κοινό της Τρίπολης .
Ο θεατρικός και μουσικός λόγος έρχονται να βάλουν τέλος στη σιωπή πολλών χρόνων. Ξαναζωντανεύει μια σκηνή που πάνω της ξεδίπλωσαν το ταλέντο τους μεγάλοι θεατρίνοι του παρελθόντος. 


Ακολουθούν ,στο πρόγραμμα των ποικίλων εκδηλώσεών , το Σάββατο 23 Μαρτίου και ώρα 9 μ.μ. η «Τραβιάτα» του Τζουζέππε Βέρντι στο πλαίσιο του προγράμματος Όπερα της Βαλίτσας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Καραχισαρίδη και τη Δευτέρα 25 Μαρτίου, στις 9 μ.μ., μουσική παράσταση με τους τέσσερις δημιουργούς: Γιώργο Ανδρέου, Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη, Ευτυχία Μητρίτσα και Μαρία Παπαγεωργίου που παίζουν όλα τα όργανα και ερμηνεύουν τραγούδια του Ανδρέου, άλλων σημαντικών Ελλήνων δημιουργών καθώς και της λαϊκής μας παράδοσης.

Προπώληση εισιτηρίων , καθημερινά στο φουαγιέ του θεάτρου από τις 17:30 – 20:30 .
Αξίζει να τονίσουμε ότι από τις πρώτες μέρες προπώλησης οι Τριπολίτες απέδειξαν την προσμονή τους για την έναρξη του Μαλλιαροπουλειου Θέατρου. Η προσέλευση είναι μεγάλη τόσο από συνδημότες όσο και από ετεροδημότες και τηρείται σειρά προτεραιότητας. Λόγω μικρής χωρητικότητας του θεάτρου κατανοούμε ότι δεν δόθηκε η δυνατότητα να προμηθευτούν εισιτήριο όλοι όσοι επιθυμούσαν. Όμως το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο θα υποδεχθεί και άλλες αξιόλογες παραστάσεις δίνοντας την ευκαιρία να τις παρακολουθήσουν οι θεατρόφιλοι συμπολίτες μας .
Σήμερα το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο παραδίδεται στους δημότες της Τρίπολης , όπως επιθυμούσε ο Ι. Μαλλιαρόπουλος .

Ο Δήμαρχος Τρίπολης κ. Ιωάννης Σμυρνιώτης χαιρετίζοντας την έναρξη λειτουργίας του Μαλλιαροπούλειου Θεάτρου, τονίζει: «Το άνοιγμα της αυλαίας του την πρώτη μέρα της Άνοιξης ελπίζουμε και ευχόμαστε ολόψυχα να σημάνει και την απαρχή μιας νέας ανθοφορίας και κανένα εμπόδιο να μη σταθεί ικανό στο εξής να αναστείλει την αναμενόμενη καθοριστική συμμετοχή του στην πολιτιστική ανάπτυξη της περιοχής μας και όχι μόνο».

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ P.COELHO ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ


  Παναγιώτης Γ. Ρεγκούκος :  «Διάλογος με τον Paulo Coelho”   
Ο PCoelho αναμφισβήτητα είναι ένας πολύ σημαντικός συγγραφέας, όχι επειδή το λένε οι κριτικοί, αλλά επειδή τον έχουν καθιερώσει τα εκατομμύρια των αναγνωστών του.  Οι ιδέες του έχουν επηρεάσει ανθρώπους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης και γιαυτό είναι αξιοσέβαστος και αξιέπαινος.
Όμως, δεν θα αφήσουμε ασχολίαστες τις «ιδέες» που έριξε κατά την διάρκεια της συνέντευξης, στο πλαίσιο πάντα του «Διαλόγου με τον Paulo Coelho» που έχω δημιουργήσει με την συγγραφή των βιβλίων μου,«Πέρα από το Χειρόγραφο στην Άκρα» και «Πέρα από τον Αλχημιστή» που ήδη κυκλοφορούν στα βιβλιοπωλεία, από τις εκδόσεις e-Anagnosis” (www.e-anagnosis.grακριβώς γιατί τον θεωρώ πολύ σημαντικό συγγραφέα.
Πρώτα από όλα θα ήταν ανάρμοστο να μην τον ευχαριστήσουμε για τα πολύ καλά λόγια που είπε για την Ελλάδα, τους έλληνες, τις αξίες μας και για την αναγνώριση της ως «λίκνο του πολιτισμού», κάτι βεβαίως που κανείς στον κόσμο δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Όμως, δεν θα πρέπει να κρύψουμε και την εξαιρετική ασέβεια που έδειξε ο ίδιος και οι φίλοι του, όταν κάθισαν επάνω στα αρχαία μάρμαρα, κίονες κλπ. για να βγάλουν την απαράδεκτη φωτογραφία που δημοσίευσε μάλιστα και στην σελίδα του στο Facebook.  Με την αυθάδεια του «κυρίαρχου τουρίστα» στην πράξη, πήρε πίσω όλα όσα είπε για την Ελλάδα, αφού τα λόγια είναι εύκολα, οι πράξεις όμως των ανθρώπων, δείχνουν τον πραγματικό χαρακτήρα και τους αληθινούς στόχους τους.
Στην συνέχεια μας είπε πως «..πιστεύω πως ένα από τα προβλήματα της κοινωνίας μας είναι πως λείπουν οι αξίες..». Η γνώμη μας είναι πως δεν λείπουν οι αξίες.  Αξίες υπάρχουν, όπως τόνισε και ο ίδιος, εκείνες της Αρχαίας Ελλάδας που είναι ακόμη αξεπέραστες και τόσο πολύ επίκαιρες. Το θέμα για εμάς είναι πως οι αξίες αυτές δεν υιοθετούνται από τους ανθρώπους, επειδή δεν τους εξυπηρετούν στις προσωπικές τους επιδιώξεις και επειδή έχουν θυσιάσει την «κοινωνία» τους για τον «εαυτό τους».
Επίσης, μας προσφέρει και ένα μήνυμα για την χώρα μας, πως «ηττημένος δεν είναι εκείνος που χάνει, αλλά εκείνος που παραιτείται», κάτι με το οποίο συμφωνούμε απολύτως και χαιρόμαστε γιαυτό.
Μας είπε επίσης, πως διάλεξε τον ήρωα του βιβλίου του να είναι Έλληνας, γιατί «είναι γνωστή η φιλοσοφική ιστορία της χώρας μας», παρ’όλο που όσα προτείνει στους κατοίκους της Ιερουσαλήμ, δεν έχουν καμία σχέση με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία ή το λιγότερο βρίσκονται πολύ μακριά τους (βλέπε το βιβλίο μου «Πέρα από κάθε Χειρόγραφο», μέσα στο οποίο ένας άλλος Έλληνας με το όνομα «Διάλογος» λέει την δική του γνώμη για κάθε ιδέα του).
Επιμένει στην ιδέα πως «τίποτα δεν αντικαθιστά την εμπειρία, ούτε τα βιβλία, ούτε το Ιντερνετ, ούτε η ανάγνωση», όταν σε όλο τον κόσμο, αυτά τα μέσα, υπάρχουν και λειτουργούν και προσφέρουν εξαιρετικό ανθρώπινο πλούτο, παράλληλα με την εμπειρία. Πιστεύουμε πως το κάθε μέσο, έτσι και η εμπειρία, εξασφαλίζει τα δικά του ξεχωριστά δεδομένα στον άνθρωπο και δεν είναι χρήσιμο να την ανάγουμε σε μοναδική πηγή.
Αναφέρθηκε, ατυχώς, στην οικονομική κρίση στην Ελλάδα, με τρόπο που πραγματικά δείχνει πως δεν ασχολείται και δεν ξέρει τι πολιτικά και οικονομικά παιχνίδια παίζονται στην Ευρώπη και στην χώρα μας ιδιαίτερα. Μάλιστα, εκτέθηκε ανεπανόρθωτα κατά την ταπεινή μας γνώμη, όταν απέδωσε όλα τα προβλήματα αυτά, στις διαδόσεις και στις φήμες που υπάρχουν. Είναι τουλάχιστον αφελές, να παραβλέψει κανείς τις διεθνείς συνθήκες και τους νόμους των αγορών και να αποδώσει τα προβλήματα σε έναν τόσο ελαφρύ και ατεκμηρίωτολόγο.
Δεν παρέλειψε να μιλήσει με θέρμη για την «σύγκρουση» και την «αντιπαράθεση» που βρίσκεται παντού σήμερα, πως δεν είναι κάτι «κακό» και πως η ζωή είναι μια μάχη που πρέπει να δώσουμε και πως πρέπει να πολεμήσουμε γιατί «αυτό είναι η ζωή». Προφανώς εξέφραζε την προσωπική αντίληψη που έχει για την ζωή και τους ανθρώπους, που ξέρουμε πολύ καλά  πως προέρχεται από τον χαρακτήρα που έχει διαμορφώσει και από το σύστημα των πεποιθήσεων που έχει χτίσει μέσα του, κυρίως κατά τα παιδικά του χρόνια. Όμως, η γνώμη του είναι σεβαστή, αλλά όχι και αποδεκτή, όταν μάλιστα προτάσσεται ως η απόλυτη αλήθεια.
Ήταν μια άτυχη στιγμή για εκείνον όταν έχασε την ψυχραιμία του απέναντι στην ερώτηση αν ακόμη πιστεύει στην θεωρία του για την «συνομωσία του Σύμπαντος» και για την φήμη πως έχει καταστρέψει πολλούς με αυτή την αντίληψη. Δικαίως εκνευρίστηκε, αλλά για λάθος λόγο. Η γνώμη μας είναι πως το θέμα δεν είναι αν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος που έχει καταστραφεί, αν τον γνωρίζουμε ή αν ο ίδιος το δηλώνει με σαφήνεια, αλλά το ότι κανείς δεν μπορεί να καταστρέψει κανένα, αν δεν εξασκήσει επάνω του βία. Και ο διάσημος συγγραφέας, κάθε άλλο παρά βία εξασκεί με τις ιδέες που γράφει στα βιβλία του. Την γνώμη του λέει ο άνθρωπος και βεβαίως δεν φέρει καμία ευθύνη αν κάποιος την πιστέψει, την εφαρμόσει και δεν έχει τα αποτελέσματα που περίμενε να είχε. Για να λέμε την αλήθεια, μπορεί και εμείς να θεωρούμε πως αυτό το απόφθεγμα είναι απλά μια περισσότερο «ποιητική έκφραση» παρά μια σαφής περιγραφή των γεγονότων, αλλάδεν πιστεύουμε πως ο ίδιος έχει καταστρέψει κάποιους. Βεβαίως, ήταν και ατυχής η επέκταση του επιχειρήματος του στην σημερινή κατάσταση της Ελλάδας, που την χρησιμοποίησε ακριβώς για τον λάθος λόγο που λέγαμε, δηλαδή για να αποδείξει πως δεν έχει καταστραφεί κανείς με την θεωρία του και πως όλα είναι φήμες!
Συνέχισε όμως να την υποστηρίζει, «τραβώντας την από τα μαλλιά», συμπληρώνοντας και με νεώτερες ιδέες, που και αυτές βρίσκονται στην ίδια ατυχή κατεύθυνση με την βασική θεωρία. Είπε πως το Σύμπαν «δεν έχει ηθική» (για την ακρίβεια είπε πως είναι amoral !) και πως όπως μπορεί να συνωμοτήσει για το καλό, συνωμοτεί και για το κακό, αρκεί εμείς να θέλουμε το ένα ή το άλλο.  Δυστυχώς, έχει δημιουργήσει ένα ιδεολογική τέλμα, μέσα στο οποίο προσπαθώντας να σωθεί και να βγει στην επιφάνεια, χώνεται όλο και πιο βαθειά. Όμως, επειδή εκείνος αποφάσιζε αν θα συνεχίσει ή όχι την συζήτηση, επέλεξε να την σταματήσει απότομα και να κλείσει με ένα «θετικό μήνυμα» για την Ελλάδα, λέγοντας αστειευόμενος πως «πιστεύει αυτό που «ακούγεται» για την Ελλάδα, πως δηλαδή είναι το λίκνο του πολιτισμού!». Ατυχές χιούμορ με το οποίο γέλασαν μόνο κάποιοι αμήχανα και από υποχρέωση μάλλον.
Δεν ξέρω επίσης πόσο κομψό είναι, από την μία να εκθειάζει τις αξίες της Αρχαίας Ελλάδας, να βρίσκεται σε μια χώρα με επίσημο θρήσκευμα τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό και ο ίδιος να δηλώνει με υπερηφάνεια πως έχει αποφοιτήσει από σχολείο Ιησουϊτών, που για όποιον γνωρίζει καλά την ιστορία, δεν δημιουργούνται θετικοί συνειρμοί. Όταν μάλιστα αναφέρεται πως η Ελλάδα έφτασε σε αυτό το σημείο, επειδή «όλοι έδιναν συμβουλές που δεν έπιασαν τόπο», μας μπέρδεψε τελείως, αφού και εκείνος συμβουλές μας έδινε όλη την ώρα.

Τέλος, απογοητευθήκαμε ολοκληρωτικά, όταν με την ολοκλήρωση της συνέντευξης, ήρθε για άλλη μια φορά σε αντίφαση με τον εαυτό του, που στην αρχή δήλωσε προσωπικούς λόγους επίσκεψης στην χώρα μας. Το όλο στήσιμο, οι φωτογραφίες με αναγνώστες των βιβλίων του, οι υπογραφή βιβλίων, η παρουσία των εκδοτών, η διανομή του βιβλίου του και του σχετικού δελτίου τύπου στους δημοσιογράφους και η όλη συζήτησημόνο «προσωπική επίσκεψη» δεν θύμιζε. Κρίμα !
Κατά τα άλλα, του ευχόμαστε να είναι πάντα καλά και να τροφοδοτεί το κοινό του με νέες ιδέες, ώστε να του δώσει την ευκαιρία να σκεφτεί και να αποφασίσει ποιες από αυτές θα εφαρμόσει και ποιες θα ξεχάσει, αμέσως μετά το τελείωμα της ανάγνωσης των βιβλίων του.

Παναγιώτης Γ. Ρεγκούκος
«Διάλογος με τον Paulo Coelho

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

Κυκλοφόρησε το Μυθιστόρημα της Χαράς Ανδρεΐδου με τίτλο Ημερολόγια διαδρομών από τις εκδόσεις Ψυχογιός







Νεοελληνική πεζογραφία - Μυθιστόρημα

Χαρά Ανδρεΐδου
Ψυχογιός, 2013
σελ. 336 -  Τιμή 15,50 €


οια μορφή μπορεί να πάρει η φιλία ανάμεσα σ' έναν άντρα και μια γυναίκα;" ρωτάει ο Γιάννης τις τρεις συνεπιβάτισσές του. Και δίνει μόνος του την απάντηση: "Κάθε μορφή". 
Τρεις γυναίκες κι ένας άντρας, τέσσερις άνθρωποι, τέσσερις εκπαιδευτικοί, ταξιδεύουν καθημερινά μια ώρα δρόμο από τη Θεσσαλονίκη στα σχολεία τους και πάλι πίσω. Η σχέση τους ξεκινάει τυπικά, ευγενικά, επιφυλακτικά. Η παρουσία, όμως, του άντρα στο μικρόκοσμο των γυναικών και αντίστροφα δρα καταλυτικά για όλους, απελευθερώνει έναν άλλο εαυτό μέσα τους. Όλα αλλάζουν στην ψυχοσύνθεση, στην εμφάνιση, στη διάθεσή τους. Μέρα με τη μέρα, διαδρομή με τη διαδρομή, εμπιστεύονται, ανοίγονται, πλησιάζουν ο ένας τον άλλο, ξεπερνούν τα εμπόδια, αψηφούν τους κανόνες, δημιουργούν μια ιδιότυπη σχέση. Γίνονται φίλοι, κολλητοί, αδελφές ψυχές ερωτεύονται και προσπαθούν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, να χωρέσουν τον αλλιώτικο αυτό έρωτα μέσα στη ζωή τους. Αν μπορούν... 
Ένα βιβλίο με μια διαφορετική, αισιόδοξη ματιά για τη φιλία, τον έρωτα, για τα όρια της εγγύτητας ανάμεσα στους ανθρώπους, τις μικρές στιγμές ευτυχίας που μας χαρίζει η ζωή. Αρκεί να έχουμε την ψυχή μας ανοιχτή και να τις αδράξουμε όταν περάσουν από δίπλα μας αναγνωρίζοντας ότι είναι μικρές... αλλά και πολύτιμες...



Χαρά Ανδρεΐδου

Η Χαρά Ανδρεΐδου γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Έχει σπουδάσει, σε ελληνικά και ξένα πανεπιστήμια, Παιδαγωγικές Επιστήμες, Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης, καθώς και Μουσειολογία. Έχει κάνει διδακτορικό στην Κλασική Αρχαιολογία και μεταπτυχιακό στην Ανοικτή Εκπαίδευση. Εργάστηκε κατά διαστήματα σε όλους αυτούς τους τομείς, όπως και σε πολλούς άλλους, για να την κερδίσει στο τέλος η εκπαίδευση. Όπως λέει η ίδια: "Δε ζωγραφίζω, δε χορεύω, δεν ξέρω να παίζω μουσική, ο δικός μου τρόπος για να εκφράζομαι είναι με τις λέξεις..." Αποτέλεσμα του τρόπου της να εκφράζεται με τις λέξεις είναι το πρώτο της βιβλίο "Η αγάπη είναι πόλεμος".

Από τις εκδόσεις Ψυχογιός κυκλοφόρησε το 2011 επίσης το μυθιστόρημα Η αγάπη είναι πόλεμος.

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Κωστής Παλαμάς (Εβδομήντα χρόνια από το Θάνατό του)


Ερανίσματα απ’ το διαχρονικό έργου του,
τα οποία αντιστοιχούν σε σημαντικούς σταθμούς της ζωής του




Γράφει ο Βασίλειος Κων/ντή Σχίζας 
εκ Σέρβου Αρκαδίας ορμώμενος


Πλήθος μελέτες έχουν γίνει και αναλύσεις του έργου του Εθνικού μας ποιητή Κωστή Παλαμά. Εκτός από κορυφαίος ποιητής ήταν θεατρικός συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας, δημοσιογράφος και ιδρυτικό  μέλος της ΕΣΥΕΑ, ιδρυτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και στη συνέχεια πρόεδρός της. Το τεράστιο έργο του, ενώ αναφέρεται στην εποχή του, είναι διαχρονικό και πάντα επίκαιρο.
Σταχυολογούμε μικρά μόνο στοιχεία τα οποία αντιστοιχούν σε σημαντικούς σταθμούς της ζωής του, απ’ τη γέννησή του στην Πάτρα στις 13 Ιανουαρίου 1859 από Μεσολογγίτες γονείς,  τον Μιχάλη και την Πηνελόπη, ως το θάνατό του στην Αθήνα  στις 27 Φεβρουαρίου 1943. Ήταν μόνιμος κάτοικος της Αθήνας και δεν ταξίδευε παρά μόνο μέχρι το Μεσολόγγι. Δεν είχε δικό του σπίτι. Διέμενε κατά διαστήματα στην οδό Ιπποκράτους, στη Σόλωνος, στην Ασκληπιού και στην Περιάνδρου.
 Ήταν πέντε χρονών όταν πέθανε η μάνα του και έξη όταν έμεινε ορφανός και από πατέρα. Τότε τον πήραν στην προστασία τους, συγγενείς του στο Μεσολόγγι. Αργότερα έγραψε το ποίημα «Η υστερνή ματιά της», εκφράζοντας εκείνα τα συναισθήματά  του, της στιγμής που αντίκρισε την νεκρή μάνα του.

«Όταν η δόλια μάνα μου
τον κόσμο παρατούσε,
με πήγαν κι εγονάτισα
μικρό, πουλί, μπροστά της,
την τελευταία της πνοή
ο Χάρος ερροφούσε…»

Το πρώτο ποίημά του το έγραψε το 1869 σε ηλικία 9 ετών. Το 1898 συντετριμμένος από το θάνατο του 4χρονου γιου του Άλκη, από μηνιγγίτιδα, έγραψε το συγκλονιστικό ποίημα με τίτλο «Ο τάφος». Το ποίημα, μεταφράστηκε στα γαλλικά, τα ιταλικά και τα αγγλικά και δημοσιεύτηκε σε επανειλημμένες εκδόσεις. Παραθέτουμε  τους επόμενους στίχους. 

Άφκιαστο κι αστόλιστο
του Χάρου δε σε δίνω.
Στάσου με τα’ ανθόνερο
την όψη σου να πλύνω.
Μήπως και του Χάροντα
καθώς θα σε κυττάξει,
του φανείς αχάϊδευτο
και σε παραπετάξει!

Το 1895 του ανατέθηκε και έγραψε τον «Ολυμπιακό Ύμνο», o οποίος ακούστηκε στους πρώτους νέους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 1896. Το 1958 καθιερώθηκε με απόφαση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής ως επίσημος Ολυμπιακός Ύμνος  και από το 1960 ανακρούεται κατά την έναρξη και τη λήξη, σε όλους τους Ολυμπιακούς Αγώνες σε κάθε κράτος  (πόλη) που διεξάγονται.
Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα
του ωραίου, του μεγάλου και τ' αληθινού
Κατέβα, φανερώσου κι άστραψε εδώ πέρα
στη δόξα της δικής σου γης και τ' ουρανού

Το 1907 εκδίδεται το ποίημα αποτελούμενο από δώδεκα νοηματικές ενότητες  υπό τον τίτλο «Δωδεκάλογος του Γύφτου». Ο  συγγραφέας Στάθης Παρασκευόπουλος, εικάζει ότι η βιωματική εμπειρία του με τους γύφτους, που ήταν και αφορμή και έμπνευση για την δημιουργία του έργου, ήσαν οι ελεύθεροι, γυρολόγοι, μουσικοί, χαλαστήδες  και δημιουργοί, πανηγυριώτες γύφτοι οι οποίοι συγκεντρώνονταν τότε στην  πολυήμερη εμποροζωοπανήγυρη του Τιμίου Σταυρού στην Αρκαδιά, σήμερα Κυπαρισσία  Μεσσηνίας, όπου ο Παλαμάς έζησε κοντά στον Έπαρχο αδελφό του, απ’ το Μάρτιο έως το Φθινόπωρο του 1882. Η άποψη αυτή ενισχύεται και από το γεγονός ότι ο ποιητής δεν ταξίδευε παρά μόνο απ’ την Αθήνα μέχρι το Μεσολόγγι.  Ο Παλαμάς με το λόγο του στο «Δωδεκάλογο του Γύφτου» περιγράφει  το, διαχρονικά ελεύθερο φρόνημα του Έλληνα, μεταφορικά στο πρόσωπο του   ανυπότακτου και ελεύθερου γύφτου. Αναφέρεται στην Βυζαντινή περίοδο αλλά ουσιαστικά καταγράφει την εποχή του και προφητικά τη μοίρα, το μέλλον του Ελληνισμού. (Στο επόμενο ποίημα, πρωτόγυφτος ήταν ο Τουμπαλκάιν, εγγονός του Αδάμ, ο οποίος δίδαξε την επεξεργασία του σιδήρου,  σύμφωνα με την μυθολογία)   
«…Εμείς γενιά του προύντζου και του σίδερου
σα δουλεμένοι από χέρι του πρωτόγυφτου
πατέρα των ανθρώπων Τυμπαλκάη,
μα τηνε πότισε τη ρίζα μας  
κάποιο κρυφό φαρμάκι κι αξεδιάλυτο,
κ’ η κατάρα μας πήρε σαν τον Κάη…»
Περίλυπος παρακολουθεί τη διαφθορά της πολιτικής ηγεσίας και  την αδιαφορία των πολιτών ενώ καραδοκεί και απειλή ο ανατολίτης, ο πέραν του Αιγαίου γείτονας, όπως ακριβώς και σήμερά.
«Και ήταν οι καιροί που η Πόλη
πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε
και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε
και καρτέραγ’ ένα μακελάρη…
…Και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει».

Κλέωνες δημοκόπους, Ζωίλους και Μαμωνάδες χαρακτηρίζει τους πολιτικούς ο Παλαμάς.  Αλήθεια σε τι άλλαξαν, σε τι διαφέρουν οι σημερινοί πολιτικοί; (Ο Κλέων ήταν βυρσοδέψης και αργότερα δημαγωγός της αρχαίας Αθήνας, αντίπαλος του Περικλή. O Θουκυδίδης τον χαρακτηρίζει χαμερπή, αμαθή, δειλό και φιλοχρήματο.
 O Ζωίλος   ήταν ρήτορας σοφιστής και έγραψε λόγους εναντίον της ποίησης του Ομήρου γι’ αυτό τον ειρωνεύονταν λέγοντας τον ο   Ομηρομάστιξ).

«…Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,
και Μαμμωνάδες βάρβαροι,και χαύνοι λεβαντίνοι,
λύκοι ώ κοπάδια οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι
κι οι χαροκόποι αδιάντροποι και πόρνη η Ρωμιοσύνη…»
Ο Ελληνολάτρης λόγιος Θανάσης Στρίκος με αφορμή τη συμπλήρωση εβδομήντα χρόνων από το θάνατο του Παλαμά, απαγγέλλει στίχους του για την Βασιλίδα των Πόλεων την οποία πολεμούσαν βάρβαροι  δυσκολοταίριαστοι των Ρωμιών:
Και ήταν όπου κόσμοι αντίμαχοι
με την ίδιαν ερωτόπαθη μανία
ν’ αγκαλιάσουνε λαχτάριζαν
την πανώρια Βοσπορίτισσα, τη μία,
και κατάλαμπρα ντυμένοι καταστάλαζαν
και φιλούσανε τα χώματα
που τα πόδια της πατούσαν·
σαν ακρίδες πέφταν οι λαοί,
μέλισσες εκεί οι λαοί πετούσαν.
Και ήτανε η πανώρια, δυο γιαλών
αφροκάμωτη νεράιδα,
κι ήσουν εσύ, Πόλη, ω Πόλη!
και ήτανε της γης το περιβόλι,
και ήταν όπου σε μια δόξα
των Εθνώνε ταίριαζαν οι πόλοι,
και ήταν όπου από τα πέρατα του κόσμου
Βάρβαροι δυσκολοταίριαστοι,
στη Ρωμαία των Κωσταντίνων
πολεμούσαν κάτω από το λάβαρο
των Ελλήνων.
Όμως ο εθνικός μας  ποιητής στο τέλος αφήνει την ελπίδα αναγέννησης του έθνους μας.  Συμβολικά στέλνει το μήνυμα πως για να ανορθωθεί μια νέα Ελλάδα, αυτό θα γίνει κατεδαφίζοντας ότι παλιό και σάπιο.
Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατ' είμαι εγώ κι ο χτίστης.
Ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης.

Την διπλή κατεύθυνσή του καθομολογεί ο ποιητής που είναι εκείνη  του Χριστιανού αλλά και του Eλληνολάτρη. Έτσι θα υμνήσει την Παρθένα Αθηνά αλλά και την Παναγία την Αθηνιώτισσα:
(Στην Αθηνά) 
Πώς ακούμπησες άπραγα το δόρυ,
τη φοβερή σου περικεφαλαία
βαριά πως γέρνεις προς το στήθος, Κόρη;
…Χαμένη κλαις την ιερή σου πόλη
ή νεκρή μέσ’ στο μνήμα και την όλη
του τότε και του τώρα, ωιμέ! Ελλάδα;

( Στην Παναγία)
Μητέρα των ανέλπιδων κι όλου του κόσμου σκέπη,
κάτω από σε και οι ανέλπιδοι κι όλος ο κόσμος ίσοι!
Μπρος στην εικόνα σου γυρτός ο κόσμος με το στόμα
τρεμουλιαστό, κρεμάμενο μόνο απ’ τ’ όνομά σου
κι από τη σκέψη σου, Κυρά, κι από τ’ ανάβλεμμά σου,
μ’ ένα τροπάρι μυστικό, με μια πνιχτή μουρμούρα
δυο απέραντα μονόλογα: Χαίρε Χαριτωμένη!…»

«Ο πατριωτισμός είναι έμφυτος», στον άνθρωπο, «εγώ είμαι εθνικιστής»! Με αυτά τα λόγια προσδιόρισε τον μαχητικό πατριωτισμό του ο Παλαμάς και άφησε παρακαταθήκες:

«Η μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα.
Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα».
-----------
«Αυτό το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλο κανένα,
μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα»!
-----------
«Χρωστάμε σ' όσους ήρθαν,
πέρασαν, θα ’ρθούνε, θα περάσουν,
κριτές θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί»!  

Κοσμοπολίτης ο Παλαμάς αφιέρωσε το ποίημα «Χτίζε Σοφέ», στον αδελφικό του φίλο Παναγιώτη Καλογερόπουλο, διευθυντή τότε της Βιβλιοθήκης της Βουλής, πρόεδρο της Αρχαιολογικής Εταιρείας και της Εταιρείας  Βυζαντινών Αρχαιοτήτων. Πήραν στη συνέχεια το ποίημα οι δημοδιδάσκαλοι και το έκαναν ύμνο τους, αλλάζοντας τον τίτλο σε, «Ο Δάσκαλος», από την ομώνυμη λέξη που περιέχεται στο ποίημα:



Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ότι σ' απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
μην τ' αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!

Χτισ' το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ' το κορμί σου μένει,
μην κουρασθείς. Είν' η ψυχή σου ατσαλωμένη.

Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά,
ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά. Τι κι' αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;

Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη,
Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!


Αλληγορικός ο ποιητής γράφει για την ιδανική κοινωνία αγάπης στο 14στιχο ποίημα «Σοφία-Δύναμη-Ομορφιά και Αγάπη»:


Σοφία και Δύναμη και Αγάπη και Ομορφιά
σε κάποιαν άλλη γη, στο απάνου απ’ όλα αστέρι
θα ζήτε αδιάλυτη υπερούσια συντροφιά,
στοιχεία, ριζώματ’ αξεχώριστ’ από χέρι…».

Διαχρονικός ο Παλαμάς είναι δρυμήτατος στους πολιτικούς της εποχής του και στις πολιτικές τους. Με το ποίημα «Δεν έχεις Όλυμπε Θεούς, μηδέ λεβέντες Όσσα», στέλνει δίδαγμα σε ΄μας  και επιβεβαιώνεται πως ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται! 

Δεν έχεις Όλυμπε θεούς, μηδέ λεβέντες Όσσα,
ραγιάδες έχεις μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονάν

τη θεία τραχειά σου γλώσσα, των Ευρωπαίων περίγελα
και των αρχαίων παλιάτσοι ...
Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,
και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι,
λύκοι ώ κοπάδια οι πιστικοί
και ψωριασμένοι οι σκύλοι κι οι χαροκόποι.

Το 1911, στις 9 Απριλίου τιμωρείται  με ένα μήνα αργία από το Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου είχε διοριστεί στις 15 Οκτωβρίου 1897 ως Γεν. Γραμματέας. Η απόλυση έγινε επειδή ήταν δημοτικιστής! Στο μεταξύ το 1901 έτυχε προπηλακισμών στα βίαια γεγονότα των «Ευαγγελικών» επειδή ακριβώς ήταν δημοτικιστής!
Το 1918 του απενεμήθη το «Εθνικόν Αριστείον των Γραμμάτων και Τεχνών».
Το 1926 στην επετειακή εκδήλωση των εκατό χρόνων από την ηρωική Έξοδο του Μεσολογγίου, ο Παλαμάς αντί πανηγυρικού λόγου  απήγγειλε το ποίημα «Δόξα στο Μεσολόγγι»: 


«Της Δόξας, δόξα, ω Γη! το Μισολόγγι…
…Μισπλόγγι. Χαρά της ιστορίας,
Γη επαγγελμένη. Πάνε εκατό χρόνια,
κι ας πάνε. Η θύμηση άχρονη
μπροστά σου θα γονατίζε» …

Το 1929 ο Σουηδός καθηγητής της Κλασσικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλας και μέλος της Ακαδημίας της Στοκχόλμης Άλεξ  Πήρσον, ο οποίος διηύθυνε γόνιμες ανασκαφές σε Μυκηναϊκές  Ακροπόλεις, απέστειλε επιστολή απ’ το εξωτερικό όπου βρισκόταν, στον φίλο του, τότε Έφορο Αρχαιοτήτων Αργολίδας, Νικ. Μπέρα, να συγκεντρώσει και του στείλει τα διάφορα στοιχεία ώστε να τα υποβάλλει στη Σουηδική Ακαδημία και έτσι να προταθεί ο Παλαμάς για το βραβείο Νόμπελ. Όμως από διάφορες συγκυρίες δεν πρόλαβαν τις προθεσμίες και αυτά τα στοιχεία έφθασαν αργά στον καθηγητή Πήρσον και συνεπώς δεν κατατέθηκαν στην Σουηδική Ακαδημία. Στο μεταξύ ο Παλαμάς πικραμένος και αηδιασμένος από τη γνωστή «περί το βραβείον Νόμπελ αγοραίαν προς αυτόν συμπεριφοράν του Ψυχάρη» δεν έδειξε καμία προθυμία να βοηθήσει την διαδικασία και είπε το καταγεγραμμένο, «εκείνος που ενεργεί ο ίδιος για την βράβευσή του σημαίνει πως δεν είναι άξιος του βραβείου».
Το 1930 εκλέγεται πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών στην οποία ήταν ιδρυτικό μέλος από το 1926
Το 1943, στις 27 Φεβρουαρίου η σκλαβωμένη Ελλάδα  στους «Βησιγότθους» Ναζί και τους Φασίστες Ιταλούς συγκλονίστηκε από το θάνατο του Παλαμά. Την επομένη 28 Φεβρουαρίου τον συνόδεψε στην εξόδιο ακολουθία πλήθος Λαού κι ανάμεσα επιστήμονες, άνθρωποι των Γραμμάτων, επαγγελματίες αλλά και ο κατοχικός Πρωθυπουργός Κων/νος Λογοθετόπουλος με αντιπροσωπείες Φασιστών Ιταλών και Ναζιστών Γερμανών που η παρουσία τους ερέθιζε τον κόσμο και  ήταν η αρχή αντίστασης του Ελληνικού Λαού στους κατακτητές.
Τέλος ο Αγγελος Σικελιανός απήγγειλε το ποίημα που είχε γράψει το ξημέρωμα της ίδιας ημέρας προς τιμήν του Παλαμά:



Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα…
Βογκήστε τύμπανα πολέμου…Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα!
Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα!

Ειδήσεις