o
 Καθηγητής John P. Anton (Ιωάννης Αντωνόπουλος) γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1920 στο Canton, Ohio, από γονείς με καταγωγή από το Ζυγοβίστι. Απεβίωσε στις 10 Δεκεμβρίου 2014 στην Τάμπα Φλώριδας των ΗΠΑ.

Έζησε στην Ελλάδα και τελείωσε σπουδές στο γυμνάσιο της Δημητσάνας και στην Παιδαγωγική Ακαδημία Τριπόλεως, όπου είχε καθηγητή τον Ε. Π. Παπανούτσο. Επέστρεψε στην Αμερική ευθύς μετά τον πόλεμο, υπηρέτησε στον αμερικανικό στρατό και ακολούθως σπούδασε φιλοσοφία, φιλολογία και κοινωνικές επιστήμες στο Columbia University.

Ο Dr. John P. Anton ήταν Τακτικός Καθηγητής Φιλοσοφίας και Διευθυντής του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Νοτίου Φλώριδας (University of South Florida). Ήταν Αντεπιστέλλον Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και ανακηρυγμένος από τέσσερα Ελληνικά Πανεπιστήμια Επίτιμος Διδάκτορας

Οσα και αν γραφτούν για τον Γιάννη Αντωνόπουλο, θα είναι πολύ λίγα και ποτέ κανένας δε θα φτάσει στην αρτιότητα των δικών του γραπτών, για να τον τιμήσει.
Εμείς ως μικρό αφιέρωμα στη μνήμη του δημοσιεύουμε εδώ μέρος από τις σημειώσεις του ημερολογίου του. Σε επόμενες αναρτήσεις της Ο.Α. θα δημοσιεύσουμε και άλλα από τα εξαιρετικά πονήματα του αείμνηστου Αρκά Γιάννη Αντωνόπουλου
1940
28 Οκτωβρίου. Τρίπολη. ΄Eχω έρθει στην Τρίπολη από την περασμένη Κυριακή… Δεν ξέρω σε ποιά ψυχική κατάσταση βρίσκομαι. Έχω αμελήσει το ημερολόγιό μου. Το μόνο που ξέρω είναι ότι η ώρα είναι 9 παρά 10, βράδυ και κάθομαι να γράψω. Ίσως θα αργούσα ακόμα να γράψω κάτι αν δεν με συγκλόνιζαν τα σημερινά γεγονότα. Η ημέρα ξημέρωσε κρίσιμη για όλη την Ελλάδα. Θα μείνει γραμμένη στη μνήμη μας με τρόπο που δεν θα σβύσει ποτέ. Τώρα που γράφω αυτές τις σειρές νοιώθω τον εαυτό μου τελείως αλλοιωμένο. Μου φαίνεται πως ζω σε κακό όνειρο. Τί φρίκη! Πρόκειται για τραγική πραγματικότητα. 
            Σήμερα το πρωί η Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Ελλάδας.
Μου φαίνεται απίστευτο. Πρόκειται για κακή και ολέθρια αλήθεια. Θα προσπαθήσω να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου και να γράψω τα γεγονότα με τη σειρά. Του Αγίου Δημητρίου πήγα στην Τεγέα για να ιδώ του συγγενείς μας, την αδερφή της μητέρας μου και την οικογένειά της. Γύρισα χθές το απόγευμα, 27 Οκωβρίου. Ήρθα εδώ στο δωμάτιό μου, άφισα τα πράγματά μου κι έφυγα για να συναντήσω τον Γιώργο Μιχαλόπουλο. Τον βρήκα ύστερα από λίγο. Ήταν μαζί με τους συμφοιτητές μας Δημήτρη Ρούμπο και τον Γιώργη Σπανό. Περπατήσαμε στην δεντροστοιχία μέχρις ότου νύχτωσε. Χωρίσαμε να πάμε για φαγητό και να σμίξουμε αργότερα. Στο εστιατόριο που πήγα με τον Γιώργο και τον Μήτσο, βρήκα κατά σύμπτωση δύο συμπατριώτες μου, ο ένας στρατιώτης, λοχίας, κι ένας άλλος που γύριζε από την Αθήνα επιστρέφοντας στο χωριό. Ζήτησα συγνώμη από τους φίλους μου και κάθησα με τους συγχωριανούς μου. Πιάσαμε συζήτηση γύρω από την κατάσταση. Ημουν μάλλον αισιόδοξος. Με  πόση πεποίθηση τους έλεγα ότι δεν πρόκειται νε εμπλακούμε σε πόλεμο. Δεν άργησε όμως η πραγματικότητα να με διαψεύσει, και μάλιστα ύστερα από λίγες ώρες. 

 28 Οκτωβρίου, 1940.  Πρωϊ. Δεν πιστεύαμε τα αυτιά μας. Σαν ανοίξαμε την πόρτα και βγήκαμε έξω στο δρόμο, ακούγαμε τον αντίλαλο των τραγουδιών των στρατιωτών στο Σύνταγμα. Κάτω στην πόλη παντού στρατιώτες. Φρουρά έξω από το Ταχυδρομείο. Σαν μαζευτήκαμε λιγοστοί σπουδαστές στο χώρο της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Τριπόλεως δεν ξέραμε τί στάση να πάρουμε. Μάθημα έγινε μόνο την πρώτη ώρα. Φύγαμε. Η πόλη ήταν ανάστατη. Στις 2:00 το απόγευμα συγκεντρώθηκε πολύς λαός στην πλατεία του ΄Αρεως. Μίλησε ο Νομάρχης. Μας συγκίνησε. Κατόπιν διαλυθήκαμε. Αργότερα ένα μεγάλο κύμα ανθρώπων άρχισε να τρέχει φωνάζοντας, «Έξω! Έξω από την πόλη! Έρχονται αεροπλάνα!» Αρχίσαμε κι εμείς να τρέχουμε όσο μπορούσαμε. Βρεθήκαμε έξω από την πόλη, στα χωράφια. Μάντρες, χαντάκια, λάσπες, ρέματα, πέτρες, συρματοπλέγματα, όλα γίνηκαν ίσιωμα κι εμείς σε κακό χάλι. Κατάκοποι, καταϊδρωμένοι, γεμάτοι λάσπες κι αγκάθια… Θέλαμε να σωθούμε..
Τα Ιταλικά αεροπλάνα είχαν στόχο την Καλαμάτα. Δεν μάθαμε τί έγινε. Δεν πέταξαν πάνω από την Τρίπολη. Ο κόσμος έμεινε ανάστατος. Σαν νύχτωσε, γυρίσαμε στα σπίτια μας. Τρομερές ώρες. Φόβος και αβεβαιότητα ξαφνικά μας έκαναν δεσμώτες τους.
 29 Οκτωβρίου. Τα μαθήματα διακόπηκαν επ’ αόριστον. Όλα τα σχολεία του κράτους κλείσανε. Έπρεπε να βρω κάποιον τρόπο να επιστρέψω στο χωριό, στο Ζυγοβίστι. Ο πολεμικός οργασμός δυνάμωνε από ώρα σε ώρα. Επιστρατευμένοι δέκα ηλικιών γέμισαν την Τρίπολη. Δυό μέρες αργοτερα βρήκα θέση σε αυτοκίνητο για Δημητσάνα.  Ἑφτασα στο Ζυγοβίστι το βράδυ αργά.
 9 Νοεμβρίου, Σάββατο. Πόλεμος. Τα Ελληνικά όπλα, μαθαίνουμε, θριαμβεύουν. Οι Ιταλοί υποχωρούν. Νέοι πολλοί πέφτουν νεκροί στα πεδία των μαχών. Θύματα πολέμου και στις πόλεις. Χθές πέρασαν απ’ εδώ μερικές οικογένειες από την Πάτρα. ΄Εφυγαν να σωθούν από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς των Ιταλικών αεροπλάνων. Αξιολύπητα κουρέλια ζωής. Δεν πρόφτασαν να πάρουν τίποτα από τα υπάρχοντά τους. Οχτώ ολόκληρες ημέρες περπατούσαν ξυπόλυτοι, κουρελιάρηδες, σακατευμένοι και ελεεινοί με τα πόδια πρησμένα από την κούραση. Τους δώσαμε κάτι να φάνε και κατόπιν φύγανε. Δεν μας είπαν για πού.
 10 Νοεμβριου, Κυριακή. Ένας νυχτοφύλακας ήρθε κατά τα ξημερώματα να μας ανακοινώσει πολεμικά γεγονότα: «Διαλύθηκε μια μεραρχία του Ιταλικού στρατού και πιάσαμε 12,000 αιχμαλώτους».
«Τους φάγαμε!», δήλωσε με απόλυτη πεποίθηση ένας άλλος νυχτοφύλακας.
Χθες έγινε η συνάντηση του Μολοτώφ, υπουργού των εξωτερικών της Ρωσσίας, με τον Χίτλερ. Δεν ξέρουμε τι σημαίνουν αυτά. Θα τελειώσει ο πόλεμος;

 1941
29 Απριλίου, 1941. Κυριακή. Τώρα που γράφω αυτά δεν είμαι πια ελεύθερος ΄Ελληνας.   Βρισκόμαστε κάτω από τη Γερμανική κυριαρχία. Η Αθήνα παραδόθηκε προχτές. Ακόμα δεν τελείωσε η κατάχτηση της Πελοποννήσου. Οι Γερμανοί μπήκαν χτές στην Τρίπολη. Στο δρόμο κάτω από το χωριό σήμερα περνούσαν κάθε πέντε λεπτά γερμανικές μοτοσυκλέττες με κατεύθυνση προς την Καλαμάτα. Για μάς τελείωσε ο πόλεμος. Ηττηθήκαμε. Αρχίζει άλλος αγώνας…
 2 Ιουνίου. Δευτέρα. Ο βαρύς ζυγός της σκλαβιάς έχει σαρώσει τα πάντα. Η πείνα δέρνει τόσο τη φτωχολογιά της επαρχίας όσο και τους κατοίκους των πόλεων… Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνουμε. Ανακοινώνονται συνεχώς αυστηρές διαταγές της Γερμανικής κατοχής.  Διατάζουν να παραδοθούν τα όπλα και να φυλάμε τις τηλεγραφοκολώνες για να μην πάθουν δολιοφθορές. Παραβάσεις θα τιμωρούνται με ποινή θανάτου. Ο κατοχικός στρατός έχει αρχίσει να ρημάζει τον τόπο. Λένε πως τα καταστήματα στις πόλεις άδειασαν. Οι Γερμανοί αξιωματικοί αγοράζουν τα πάντα με μάρκα χωρίς αντίκρυσμα. Μαθαίνουμε από τις εφημερίδες ότι κατελήφθη και η Κρήτη.  Ο λαός  έχει παραλύσει. ΄Εχει υποταχθεί. Πόσο θα αντέξει; Τελικά θα αντισταθεί;. Θα μπορέσει να μπει σε απελευθερωτικόν αγώνα; Θα ξυπνήσει η φτωχολογιά κάποτε; Η ανάγκη θα της ανοίξει τα μάτια αφού προηγουμένως η πείνα μας διαλύσει τα εύκολα όνειρα που τάχα μας βγάζουν από την στερημένη ζωή. Δεν μπορεί παρά να κατέβη ο λαός στο στίβο για να καθαρίσει το τόπο από τον κατακτητικό σκορπιό, να λευτερωθεί και να ζητήσει το δίκιο του σαν άνθρωπος ελεύθερος. Μα πότε θα γίνουν αυτά; Ο Χριστός προφήτεψε: «Ελεύσεται η βασιλεία του φτωχού…»
 24 Ιουνίου, Τρίτη. Προχτές η Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο κατά της Ρωσσίας. Πολλοί πιστεύουν ότι η κατάσταση θα πάρει αποφασιστικό δρόμο. Ευχόμαστε να μην ηττηθεί και η Ρωσσία…
 9 Ιουλίου, Τετάρτη. Κατά πάσαν πιθανότητα η Αμερική θα βγή στον πόλεμο κατά της Γερμανίας.
 1 Αυγούστου, Παρασκευή. Απο το πρωί της Τετάρτης, 30 Ιουλίου, βρίσκομαι στην Τρίπολη. Περιμένω να ξαναλειτουργήσει η Παιδαγωγική Ακαδημία, όπως μας πληροφόρησαν. Έφτασα εδώ περπατώντας από το Ζυγοβίστι για 9 ολόκληρες ώρες. Κουράστηκα  πολύ. Διακρίνει  κανείς κάτι το θλιβερό παντού στην πόλη. Όπου κι αν γυρίσει το βλέμμα σου βλέπεις Ιταλούς. Εδώ είναι πιο αισθητή η πίεση της σκλαβιάς. Έχει αλλάξει πολύ η Τριμπολιτσά. Δεν υπάρχει  ελεύθερη κίνηση ούτε τα καταστήματα σε τραβούν. Άδειες οι προθήκες τους. Οι πιο πολλές πόρτες των μαγαζιών μένουν κλεισμένες, κι αν βρεις κάποιες ανοιχτές, βλέπεις άδεια ράφια και τον καταστηματάρχη με τα χέρια σταυρωμένα. Δεν έχω αρκετά χρήματα για να μείνω όλον το Αύγουστο εδώ. Θα πάω στην Τεγέα  και θα μείνω στα Σβολέϊκα, στην αδερφή της μητέρας. Υποτίθεται ότι θα λειτουργήσει πάλι η Παιδαγωγική Ακαδημία κατά τα μέσα του Σεπτέμβρη.
12 Σεπτεμβρίου, Πέμτη. Σε τρείς ημέρες αρχίζουν οι παραδόσεις στην Παιδαγωγική Ακαδημία. Ελπίζω να τελειώσουμε επιτέλους, να πάρω το πτυχείο μου και να επιστρέψω στην Αμερική. Δυστυχώς κάθε επικοινωνία με τα αδέρφια μου στην Αμερική διεκόπη οριστικά. Πόλεμος.
 25 Σεπτεμβρίου, Πέμτη. Τα μαθήματα δεν άρχισαν. Ίσως την επόμενη βδομάδα. Πεινάμε.
 8 Οκτωβρίου, Τετάρτη. … Υποφέρω. Υποφέρουμε όλοι. Υποφέρει όλη η ανθρωπότητα. Σκληρές συνέπειες του κακού πολέμου. Θα ζήσουμε για πάντα κατεχόμενοι; Θα πεθάνουμε όλοι από την πείνα… Έχουμε γίνει κουρέλια. Έρχεται ο χειμώνας. Τρισαλλοίμονό μας. Όσο σκέπτομαι αυτή την κατάσταση όλο και πέφτω σε μια δίνη κι απόγνωση και πασκίζω να συγκρατηθώ καθώς ο όλεθρος μας χτυπάει αλύπητα. Κλέφτες μπαίνουν τις νύχτες σε σπίτια να αρπάξουν. Κι αν βρουν αντίσταση σκοτώνουν το νοικοκύρη, όπως έγινε πρόσφατα στην Τεγέα. Άρχισε η αναρχία και στην ύπαιθρο. Δικαστήρια δεν λειτουργούν.
 18 Οκτωβρίου, Τετάρτη. Λόγω ελλείψεως πρώτων υλών, μας είπαν, το φοιτητικό συσσίτιο στην Ακαδημία σταμάτησε. Ο πόλεμος συνεχίζεται άγριος στο Ρωσσικό μέτωπο. Ο χειμώνας που έρχεται θα είναι και ο τρομερώτερος στην ιστορία της ανθρωπότητας. Όλη η Ευρώπη  δυστυχεί. Πότε θα λήξει αυτή η κατάσταση; Αλοίμονο. Τί απομένει να κάνουμε. Μερικοί φίλοι συμφοιτητές μιλάμε μεταξύ μας για αντίσταση στην Αρκαδία.
Στις 8 Δεκεμβρίου, 1941 η Αμερική κήρυξε τον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας και στις 11 Δεκεμβρίου κατά της Γερμανίας και της Ιταλίας.
 18 Ιανουαρίου, Τετάρτη. Έκλεισε η Παιδαγωγική Ακαδημία πάλι. Δεν ξέρουμε πότε θα ξαναρχίσουν τα μαθήματα. Βρίσκομαι στο Ζυγοβίστι από τις 15 του Δεκέμβρη. Γράφω ένα βιβλίο, «Η Γένεση της τέχνης», κάπου 50 σελίδες ως τώρα. Συνεχίζω να γράφω ποιήματα. Δεν μπορούσα να γράψω τίποτα δημιουργικό στην Τρίπολη. Πεινούσαμε. Στις μεγάλες πόλεις ο κόσμος συνεχώς πεθαίνει από την πείνα. Μας τα περιγράφουν με μαύρα χρώματα αυτοί που έρχονται από την Αθήνα.
 15 Φεβρουαρίου, Κυριακή. Βρίσκομαι ακόμη στο χωριό. Ο πόλεμος εξακολουθεί να γκρεμίζει τα πάντα. Είμαστε άτυχοι. Τα πιό καλά μας χρόνια τα περνάμε στο μαρασμό της σκλαβιάς χωρίς ελευθερία κι ομορφιά. Πόσο πια θα διαρκέσει αυτός ο πόλεμος; Τον Απρίλη κοντεύουμε ένα χρόνο κατοχής. Ο κόσμος εξακολουθεί να πεθαίνει από την πείνα. Τα είδη διατροφής έχουν φτάσει σε ύψη δυσθεώρητα.
 26 Μαρτίου, Πέμτη.  Ίσως κηρυχτεί πόλεμος μεταξύ Άξονα και Τουρκίας. Ακούγεται πως υπάρχει κίνδυνος να γίνει επιστράτευση στην Ελλάδα για να πολεμήσουμε κατά της Τουρκίας. Τι  στάση θα τηρήσουμε εμείς οι νέοι; Κι άλλος ένας καταστρεπτικός κι άσκοπος πόλεμος; Θα πρέπει  να αντισταθούμε στις παράλογες αξιώσεις των κατακτητών παίρνοντας τα βουνά. Είναι η μόνη λύση, αλλά ποιές θα είναι οι συνέπειες; Πάντως  πρέπει να προετοιμαστούμε για αντίσταση και για απελευθέρωση. Πιθανό να ανοίξει πάλι η Ακαδημία στις 12 του Απρίλη. Σπουδές μετ΄εμποδίων. Τραβιόμαστε τώρα σχεδόν τρια χρόνια γιο το δίπλωμα χωρίς να είμαστε βέβαιοι ότι θα το πάρουμε τελικά.
 20 Απριλίου, Δευτέρα. Βρίσκομαι στην Τρίπολη. Περπάτησα μέσα από το βουνά 9 ώρες ολόκληρες ως ότου φτάσω. Άρχισε επιτέλους η Παιδαγωγική Ακαδημία από την περασμένη Δευτέρα. Η πείνα στην Τρίπολη έγινε χειρότερη απ΄ότι ήταν τον περασμένο Δεκέμβρη. Το ίδιο και η φτώχεια. Ευτυχώς που κουβάλησα κάτι λίγα τρόφιμα από το χωριό.
 23 Μαϊου, Σάββατο. Γράφω για την κατάντια της ανθρωπότητας. Οι καταστροφές συνεχίζονται. Τί θα βγεί από αυτόν τον πολεμο; Αίματα, αίματα, παντού αίματα. Αρρώστια έπεσε στην Αθήνα. Πέθαναν τρεις γιατροί. Θολώνει ο νούς. Έμαθα πως θα τελειώσουμε γρήγορα και θα μας δώσουν τα διπλώματα σε μια βδομάδα. Θα επιστρέψω στο χωριό και θα γίνω ερημίτης. Αναχωρητής και φυγάς στον κόσμο της φαντασίας. 
 6 Ιουνίου, Σάββατο. Τελείωσαν τα μαθήματα και οι εξετάσεις. Παρέδωσα το γραπτό της τελευταίας εξέτασης με την αίσθηση του τέλους μιας περιόδου της ζωής μου. Αξέχαστη θα μου μείνει η μορφή του διευθυντού της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, Ε. Π. Παπανούτσου.
 29 Ιουνίου, Δευτέρα. Εδώ και μερικές ημέρες επέστρεψα στο Ζυγοβίστι. Με έφερε ένα φορτηγό αυτοκίνητο μέχρι του Ράδου. Σημειώνω ότι στις 8 Ιουνίου πήραμε τα διπλωματά μας. Τελείωσα αριστούχος. Μου ανέθεσαν καθηγητές και σπουδαστές να κάνω τον αποχαιρετιστήριο λόγο. Τον αφιέρωσα στον Διευθυντή Ε.Π. Παπανούτσο.
1943
9 Σεπτεμβρίου, Πέμτη. 1943
Σήμερα ακούστηκε η ξαφνική είδηση ότι οι Ιταλοί συνθηκολόγησαν δίχως όρους. Παρέδωσαν τα όπλα στους συμμάχους. Το περιμέναμε από καιρό. Έτσι έπεσε εντελώς και άδοξα ολόκληρη η Ιταλική αυτοκρατορία που έφερε τον πόλεμο στη χώρα μας. Με την πτώση της έγινε ένα μεγάλο βήμα προς το τέρμα του πολέμου. Απόμεινε μονάχη της η Γερμανία με τους μικρούς της δορυφόρους.  Έφτασε πια ο καιρός για την απελευθέρωση της Ελλάδας. Ελπίζω πως σύντομα θα τιναχτεί ο απαίσιος ζυγός της σκλαβιάς. Στο ανατολικό μέτωπο οι Ρωσσικές στρατειές προχωρούν αδιάκοπα. Παντού νικούν τα συμμαχικά όπλα. Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξος, αλλά  φοβούμαι πως ο πόλεμος δεν πρόκειται να λήξει σύντομα. ΄Εχουμε υποφέρει τόσα δεινά από τον πόλεμο και τη βαρβαρότητα των κατακτητών. Καιρός να αναπνεύσουμε και να αγωνιστούμε για τη λευτεριά μας.
Εχω τελειώσει τη πρώτη ποιητική μου συλλογή «Φλογέρες». Ο Γιάννης Ζαχαρόπουλος, που  διευθύνει το Βιβλιοπωλείο «Παλλάδιο» στην Τρίπολη έχει προσφερθεί να την εκδώσει. Θα προτιμήσω την Τρίπολη κι όχι την Αθήνα. Άλλωστε πως θα πάω στην Αθήνα και τι μπορώ να κάνω εκεί αφού δεν γνωρίζω πρόσωπα και πράγματα. Καλλίτερα στην Αρκαδία. Ξεπληρώνω έτσι κάποιο φόρο τιμής που οφείλω στην Αρκαδία και την Τριπολιτσά, που μου χάρισε τόσο τραγούδια.  Έπειτα όλα μου τα ποιήματα τα έγραψα μέσα στα όρια της Αρκαδίας. Γιατί λοιπόν να μην ιδούν το φως της δημοσιότητας στην Τριπολιτσά; Ας περιμένω να περάσει η μπόρα του πολέμου. Καλοί μου φίλοι περιμένουν την έκδοση των ποιημάτων μου.
http://www.odosarkadias.gr/