Γιώργος Σαραντάρης: Τρία βιβλία
Αφιέρωμα στον ποιητή και φιλόσοφο Γιώργο Σαραντάρη – Πρακτικά Ημερίδας, Αθήνα 2013 και Θεσσαλονίκη 2016
Έχουμε στα χέρια μας τρία βιβλία των Εκδόσεων Εκάτη και τα τρία αφορούν τον ποιητή Γιώργο Σαραντάρη. Το ένα και ογκωδέστερο είναι το Αφιέρωμα στον ποιητή και φιλόσοφο Γιώργο Σαραντάρη και περιλαμβάνει τα πρακτικά δύο ημερίδων που έγιναν, η μία στην Αθήνα το 2013 και η δεύτερη στη Θεσσαλονίκη το 2016 (έκδοση 2018).
Το Αφιέρωμα ανοίγει με τον πολύ προσεγμένο και εμπεριστατωμένο Πρόλογο της Φανής Καζαντζή, αναπληρώτριας καθηγήτριας της Ιταλικής και Συγκριτικής Λογοτεχνίας στο Α.Π.Θ. και μέλους του Δ.Σ. του Πολιτιστικού Συλλόγου «Γιώργος Σαραντάρης». Τίτλος της Καζαντζή μια φράση από τη Σοφία Σκοπετέα «…Το συνεχές ανάμεσα στο έργο και τον βίο του…» και αρχή του κειμένου της ένα απόσπασμα από τον λόγο του Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλου, καθηγητή Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και ακαδημαϊκού, το οποίο εκφώνησε στην επέτειο των εβδομήντα χρόνων από τη γέννηση του ποιητή, στο Λεωνίδειο Κυνουρίας. Από το απόσπασμα δανείζομαι ψηφίδες: «είναι μοναδικός», «έχει ανοίξει δικό του δρόμο», «Ήταν αγαπητός… φίλτατος… ταπεινός… ήταν ο πρώτος μεταφυσικός λυρικός ποιητής της νεωτέρας Ελλάδος […] Ενώ ζει μεταφυσικώς, ζει συγχρόνως έντονα τη φυσικότητα της ζωής». Όπως έλεγε ο ίδιος, «η ποίηση δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ζωή».
Ο Σαραντάρης, γράφει η Καζαντζή, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, καταγόταν από την Τσακωνιά, ταξίδεψε στην Μπολόνια, όπου σπούδασε φιλοσοφία, ιταλική και γαλλική ποίηση και ελληνικά μέσα στο σπίτι, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1931, συνδέθηκε με τους διανοουμένους και λογοτέχνες της γενιάς του ’30 στην Αθήνα και τους νεωτερικούς ποιητές της Θεσσαλονίκης. Η ποίησή του ξένισε το ποιητικό περιβάλλον της εποχής, ωστόσο, Ελύτης, Πεντζίκης, Καρέλλη διαισθάνθηκαν το κάτι νέο που έφερε στον χώρο η γραφή του. Με τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο επιστρατεύτηκε και πέθανε από τις κακουχίες τον Φεβρουάριο του 1941, στα 33 του χρόνια. Παρά τη σύντομη ζωή του, άφησε έργο σπουδαίο και μεγάλο, όπως απέδειξε η έρευνα της Σοφίας Σκοπετέα.
Το 2008 γεννιέται η ιδέα για την ίδρυση σωματείου, με σκοπό την προβολή του έργου του εκ Λεωνιδίου ποιητή. Η γνωστή καλλιτέχνις Νένα Βενετσάνου καταθέτει τη μαρτυρία της, στο περιοδικό Μανδραγόρας (τχ. 48, 2013), από όπου η Καζαντζή επιλέγει τα ονόματα της εξαδέλφης και της ανιψιάς του ποιητή, Λούλας Καλοδίκη-Μίχα και Εύης Καλοδίκη, όταν με τον α’ τόμο της Σοφίας Σκοπετέα στα χέρια αποφάσισαν πως «μια συσπείρωση όσων γνωρίζουν και έχουν εργαστεί πάνω στο έργο του θα βοηθούσε και στη διάδοσή του». Το Σωματείο επικυρώνεται νομικά το 2010. Επίτιμος πρόεδρος ανακηρύσσεται ο ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος και επίτιμα μέλη η ποιήτρια Ολυμπία Καράγιωργα και ο Τάσος Ψαρράς «γιατί με την έρευνα και το καλλιτεχνικό έργο τους συνέβαλαν καθοριστικά στην ανάδειξη και στη διάδοση του παραγκωνισμένου έργου του Γ. Σαραντάρη, αλλά και της ιδιαίτερης και ανατρεπτικής προσωπικότητάς του». Η Καράγιωργα για το πολύ σημαντικό βιβλίο της Γιώργος Σαραντάρης ο μελλούμενος (Εκδόσεις Δίαυλος, 1995) και ο Τάσος Ψαρράς για την έρευνα, το σενάριο και τη σκηνοθεσία στην τηλεοπτική εκπομπή Εποχές και Συγγραφείς, αφιερωμένη στον Γιώργο Σαραντάρη (ΕΤ1, 2010).
Με τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο επιστρατεύτηκε και πέθανε από τις κακουχίες τον Φεβρουάριο του 1941, στα 33 του χρόνια. Παρά τη σύντομη ζωή του, άφησε έργο σπουδαίο και μεγάλο, όπως απέδειξε η έρευνα της Σοφίας Σκοπετέα.
Στα χρόνια που θ’ ακολουθήσουν θα γίνουν πολλές εκδηλώσεις, θα οργανωθεί ιστοσελίδα από την Άρτεμη Τσιτούρη, giorgos-sarantaris.org, επιστημονική ημερίδα στη Στοά του Βιβλίου το 2013, υποστηριζόμενη από το περιοδικό Μανδραγόρας, και δεύτερη ημερίδα στη Θεσσαλονίκη το 2016, με τη συμμετοχή του Πανεπιστημίου, καλλιτεχνικών εταιρειών και φορέων, καθώς και του Κρατικού Θεάτρου. Ο ηθοποιός Κώστας Καστανάς απήγγειλε ποιήματα του Σαραντάρη και τα μελοποιημένα του τραγούδησε η Νένα Βενετσάνου, την οποία συνόδευσε με την κιθάρα του ο μουσικός Κώστας Χατζόπουλος.
Το βιβλίο, πέραν του προγράμματος και των κειμένων των δύο Ημερίδων, περιέχει πλούσιο φωτογραφικό υλικό.
Στην πρώτη εισήγηση, με τίτλο «Ανάπειρος κιλαϊδισμός και λιγοζωισμένος», ο Βασίλης Αλεξίου, επίκουρος καθηγητής Θεωρίας της Λογοτεχνίας στο Α.Π.Θ., καταθέτει «τέσσερις μικρές παρατηρήσεις για την ποίηση του Γιώργου Σαραντάρη». Ο όρος «ανάπειρος» οφείλεται στον Πεντζίκη και δίνεται με την έννοια του «αφελούς», ενώ ο «λιγοζωισμένος» κυριολεκτεί, αλλά και υποδηλώνει ένα είδος μιας «ιδιόμορφης παραλληλίας του Σαραντάρη με τον Σολωμό». Στο κείμενο γίνεται λόγος για την «αντίσταση της γλώσσας», τις ανταύγειες του μεταφυσικού στην ποίησή του και τη διαρκή υπόμνηση ενός Χρέους. Από τις παρατηρήσεις του επιλέγω: 1. «Το συνεχές βίου και έργου», φωνή που ταυτίζεται με την ύπαρξη, μίλησε με ελάχιστα περί των μεγίστων. 2. Το έργο του είναι «έκκεντρο» και «ανάδελφο» σε σχέση με την υπόλοιπη λογοτεχνική παραγωγή. 3. Στόχος της ποίησής του είναι η έκφραση της αλήθειας, «η ποίηση είναι η γνώση μιας πραγματικότητας… που συνδυάζει παρελθόν, παρόν και μέλλον». 4. Σχόλιο για τον διαλογικό χαρακτήρα, η ποίηση μια μορφή συνομιλίας, και η Ηρώ Τσαρνά παραλληλίζει την πολυφωνία στο έργο του Ντοστογιέφσκι «που τείνει ασταμάτητα προς μια ιδανική ομοφωνία, στην οποία δεν θα φτάσει» με εκείνην που «εν μέρει αντηχεί κατά τον ίδιο τρόπο, μέσα στο έργο του Σαραντάρη». Τέλος: «η ποίηση είναι εκείνος ο εαυτός μας που δεν κοιμάται ποτέ».
Ο Σωτήρης Γουνελάς, ποιητής-συγγραφέας, γράφει το φιλοσοφικό δοκίμιο Έρωτας και θάνατος στο έργο του Γιώργου Σαραντάρη. «Έρωτας, αγάπη, θάνατος κατά βάσιν είναι ένα και το ένα αυτό λέγεται ζωή». Πρωταρχικό ρήμα για τον Σαραντάρη δεν είναι ούτε το σκέφτομαι ούτε το υπάρχω αλλά το ζω, γιατί ο άνθρωπος που ζει, η ύπαρξη, έχει συνείδηση, όχι η συνείδηση ύπαρξη. Ο άνθρωπος ζει ανάμεσα στις πραγματικότητες του είναι και της ανυπαρξίας. Η ηδονή «χρειάζεται σαν πλήρωμα του βίου σαν κυκλική εμπειρία της ζωής και του θανάτου ενός ατόμου». Τέλος, ο Σαραντάρης δεν καταδέχεται να αντικρίσει τη γυναίκα μονάχα «με το γήινό της περίβλημα, αλλά την αντικρίζει και με το άλλο, το άπιαστο, το μυστηριακό».
Η σπουδαία νεοελληνίστρια Μαρία Καρακάουζι, καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο του Παλέρμο, μας γράφει για τον «Σαραντάρη στην Ιταλία». Είναι αυτός που πρώτος γνώρισε στο ιταλικό κοινό τον Καβάφη. Μας ενημερώνει για τις σχέσεις του με τους Ιταλούς ομοτέχνους του, τις συνεργασίες του στο ελληνοϊταλικό περιοδικό Olimpo κατά τα έτη 1936-1939, τα άρθρα που δημοσίευσε εκεί για τον Λεοπάρντι, του οποίου σχολιάζει τη διαύγεια, και του Ντανούντσιο τον αισθησιασμό, ελεύθερο από την έννοια της αμαρτίας και της ενοχής. Για τη συμπάθεια και το ενδιαφέρον του προς τον Ουγκαρέτι, που κατέληξε σε μια βαθιά σχέση. Παραθέτει ιταλικά ποιήματα του Σαραντάρη, από τα οποία επιλέγω το ως φόρο τιμής στον Leopardi: «Amabile chiaroaveggente luna/ fermata sul cammino/ ed offrimi un raggio più bianco/ dei raggi che versi dei colli», «Εράσμια, μάντισσα σελήνη, στάσου στην πορεία μου επάνω/ και δώσε μου μια αχτίδα πιο λευκή/ από κείνες που σκορπάς στους λόφους» (21 Ιουλίου 1930). Κι ακόμα ένα: «Tutta la gioia/ Una curva/ L’amore/ Una violenza/ Pioggia/ Fuoco/ Splende/ Sui miei pensieri/ Una sirena/ E miscompone/ il cuore», «Όλη η χαρά/ μια καμπύλη/ Ο έρωτας/ Μια βία/ Βροχή/ Φωτιά/ Λάμπει/ στις σκέψεις μου απάνω/ Μια γοργόνα/ κι αναστατώνει/ την καρδιά μου» (27 Μαρτίου 1937). Και η Καρακάουζι τελειώνει με ένα ποίημα που έγραψε ο Σαραντάρης στις 26 Μαΐου 1940, από το οποίο επιλέγω την αρχή και το τέλος: «Ακόμα δεν μπόρεσα να χύσω ένα δάκρυ/ Πάνω στην καταστροφή/ δεν κοίταξα ακόμα καλά τους πεθαμένους/ Δεν πρόφτασα να δω πώς λείπουνε […] Σαν τίποτα να μην είχε γίνει/ Σαν η μάχη να μην έχει περάσει πάνω απ’ τα κεφάλια μας».
Πρωταρχικό ρήμα για τον Σαραντάρη δεν είναι ούτε το σκέφτομαι ούτε το υπάρχω αλλά το ζω, γιατί ο άνθρωπος που ζει, η ύπαρξη, έχει συνείδηση, όχι η συνείδηση ύπαρξη.
Ακολουθεί το κείμενο «Η άλλη χαρά», στο οποίο ο ποιητής και δοκιμιογράφος Δημήτρης Κοσμόπουλος χαρακτηρίζει τον Σαραντάρη «κομβικό ποιητή» για τον ελληνικό μοντερνισμό, αλλά με «άγουρο έργο», λόγω της ανολοκλήρωτης υπαρξιακής του δίψας. Λέει επίσης ότι ο Σαραντάρης είναι ο επιλεγμένος από τον Θεό για την κατάκτηση της οριστικής αλήθειας, όπως περίπου είχε πει ο Ταρκόφσκι για τον καλλιτέχνη. Η Δημιουργία είναι η αποκάλυψη της παρουσίας του Θεού. Ωστόσο, παρά το ανολοκλήρωτο του έργου του, είναι θαυμαστή η ωριμότητα μερικών ποιημάτων του, όπου αποκρυπτογραφείται η στοχαστική του αγωνία. «Έπραξε όσα του έδωσε ο Θεός. Και μπόρεσε πολύ περισσότερα… Το όραμά του μας επιβάλλει να τον διαβάσουμε προσεκτικότερα», γράφει ο Κοσμόπουλος.
Η Έλσα Λιαροπούλου, φιλόλογος-συγγραφέας, γράφει για την «Αντίσταση στο εφήμερο». Τονίζει την αυτονομία του ποιητικού από το φιλοσοφικό έργο, «άλλη η γλώσσα της φιλοσοφίας, άλλη εκείνη της ποίησης; Άλλη. Κι ας νιώσει όποιος μπορεί, με όποιον τρόπο, την αλήθεια του ανθρώπου!». Ο Σαραντάρης δεν γράφει για τη στιγμή. Υπερασπίζεται με θέρμη το επέκεινα, το πεδίο της υπέρτατης δύναμης και του αγαθού, ζει το υπερβατικό και φαντασιακό, δεν το αφηγείται. Είναι προφανής η πλατωνική θεωρία, η ψυχή-πουλί που έλκεται από τον ουρανό και δεν παρασύρεται από τα φαινόμενα. Η αντίσταση στο εφήμερο είναι μία διαρκής ποιητική πράξη, που δεν υποστηρίζεται μόνο από τη μορφή και το περιεχόμενο της ποίησής του, αλλά από την καθημερινή του ενασχόληση με την ποίηση.
Ο Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος, συγγραφέας-δημοσιογράφος, μας παραθέτει μια φανταστική συνέντευξη, αφού πρώτα επισκέφτηκε τόπους και σπίτια όπου έζησε ο ποιητής –Μονταπόνε, Λιβόρνο, Τριέστι– αναζήτησε τους προγόνους του, παρατήρησε τα αντικείμενα, κοίταξε τα βιβλία στη βιβλιοθήκη του, τα πορτρέτα των προγόνων του, τα έργα τέχνης στους τοίχους, περιέγραψε λεπτομερώς τους χώρους και τα προσωπικά αντικείμενα, τις επιστολές του και διάβασε με προσοχή τις πηγές. Με το υλικό αυτό έστησε μια «ζωντανή» ευλογοφανή συνέντευξη.
Ο Στέφανος Ροζάνης, καθηγητής φιλοσοφίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, καταθέτει τέσσερις «Παραγράφους» για τον Γιώργο Σαραντάρη: Είναι ο πιο απωθημένος ποιητής της μοντερνικής μας παράδοσης. Εκφράζει μια «θέα του κόσμου» απέναντι στο «ηλίθιο τίποτε», από όπου «εκπηγάζει η χαρά της ζωής […] και το σχήμα του θανάτου». Ο λυρισμός του είναι κριτικός, η χαρά της ζωής και ο θάνατος «συμπορεύονται […] με το ηδυπαθές τραγούδι του κύκνου πριν πεθάνει». Τέλος, διαφοροποιεί τον λυρισμό του Σαραντάρη από τον λυρισμό του Ελύτη και του Εμπειρίκου, διότι ο λυρισμός του Σαραντάρη εισχωρεί βαθιά στη λυρική αίσθηση και τη μεταμορφώνει.
Ο Σαραντάρης δεν γράφει για τη στιγμή. Υπερασπίζεται με θέρμη το επέκεινα, το πεδίο της υπέρτατης δύναμης και του αγαθού, ζει το υπερβατικό και φαντασιακό, δεν το αφηγείται.
Η δεύτερη Ημερίδα αρχίζει πάλι με τον Βασίλη Αλεξίου. Τίτλος του κειμένου του «ποιος είν’ τρελός από ποίηση;» (κι όχι «από έρωτα», όπως λέει το μελοποιημένο του Χατζιδάκι). Ο συγγραφέας ανασκευάζει και εμπλουτίζει το κείμενό του της αθηναϊκής Ημερίδας. Χαρακτηρίζει «ολικό» τον ποιητή, επειδή ζει ολοκληρωτικά για την ποίηση. Τέτοιος είναι ο Σολωμός, με τον οποίο επισημαίνει και πάλι τη συνάφεια. Μας αναφέρει μεγάλους ποιητές των οποίων ο βίος δεν ταιριάζει με το έργο (Βιγιόν-«ρεμάλι», Έλιοτ-«αντιδραστικός», Πάουντ-«φασίστας»), ενώ στην περίπτωση του Σαραντάρη αυτό δεν συμβαίνει. Άνθρωπος και ποιητής ταυτίζονται. Κάνει λόγο για τη συγκροτημένη φιλοσοφική του σκευή, την εξαίρετη γνώση όλης της σύγχρονης και νεωτερικής ευρωπαϊκής ποίησης, τη γλωσσική του «ετεροτοπία», πράγμα που τον συνδέει με τον Κάλβο, και την ελευθερία του από «δουλείες».
Εκτενέστατο κείμενο για «Τα φιλοσοφικά δοκίμια του Γιώργου Σαραντάρη» παραθέτει η ομότιμη καθηγήτρια φιλοσοφίας του Α.Π.Θ. Αλεξάνδρα Δεληγιώργη. Τα δοκίμια είναι διάλογος με όλους τους μεγάλους φιλοσόφους, κλασικούς και σύγχρονους, αρχίζοντας από το Ελεύθερον Πνεύματου Γιώργου Θεοτοκά, τον Εμ. Ροΐδη, Κοραή, τον Σατομπριάν, Περικλή Γιαννόπουλο, Γερμανούς και Ρώσους διανοητές. Κεντρικό θέμα η Ελλάδα και η θέση της στον σύγχρονο κόσμο, η χριστιανική πίστη, ο ορθολογισμός και ο μηδενισμός της Δύσης.
Η Μαρία Ιατρού, επίκουρη καθηγήτρια του Α.Π.Θ., γράφει το «Σαν πνοή του αέρα». Το κείμενο αρχίζει με το όνειρο του Οδυσσέα Ελύτη, καταγραμμένο στα Ανοιχτά Χαρτιά και θέμα του τον Σαραντάρη. Η δυσκολία του Ελύτη να φτάσει τον Σαραντάρη, που όσο τον πλησίαζε εκείνος έφευγε, μέχρι που ανέβηκε σε ένα τρένο, όπου ο Ελύτης δεν μπορούσε να ανεβεί. Το όνειρο μπορεί να σημαίνει τη δυσκολία στην προσέγγιση, η οποία μπορεί να δεχτεί διάφορες ερμηνείες –και μεταφυσικές– η Ιατρού όμως μιλάει για ποιητικές. Μιλάει ακόμη για λέξεις αυτονομημένες σαν ηχητικές εικόνες, για φευγαλέα επαφή του ουρανού με τη γη, για αδιάκριτη πλοκή μορφής και περιεχομένου.
Τέλος, ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης, συγγραφέας-δημοσιογράφος, κάνει λόγο για «Ήρωες της ακριβής ρέμβης» και αυτή η «ακριβή ρέμβη» είναι απόκτημα εκείνου που έχει τα μέσα να την αποκτήσει. Τέτοιο μέσο είναι ο «ξεχωριστός τρόπος που αντιλαμβάνεται, φωταγωγεί, μετά σηματοδοτεί πρώτα ο ίδιος, και ύστερα εσωτερικεύει τον πέριξ κόσμο και τελικά τον μεταποιεί σε αυτόνομο έργο, που είναι απαύγασμα της όλης διαδικασίας». Μεταποιεί το πράγμα σε ιδέα, εκποιεί την εμπειρία υπέρ της Ιδέας, ιεροποιεί κάθε τι φυσικό, αξιοποιώντας τον Ηράκλειτο και τον Παρμενίδη, ο ίδιος είναι ο ήρωας της ρέμβης του, οι στίχοι του «ευωδιάζουν αεράκι της Αμοργού. Είναι γονυκλισία και αγιασμός, αγρυπνία κι εγρήγορση».
Αφιέρωμα στον ποιητή και φιλόσοφο Γιώργο Σαραντάρη
Πρακτικά Ημερίδας, Αθήνα 2013 και Θεσσαλονίκη 2016
Βασίλης Αλεξίου, Σ. Γουνελάς, Δημήτρης Κοσμόπουλος, Έλσα Λιαροπούλου, Στέφανος Ροζάνης, Αλεξάνδρα Δεληγιώργη, Μαρία Ιατρού, Γιώργος Σκαμπαρδώνης
Εκάτη
170 σελ.
ISBN 978-960-408-231-5
Τιμή €19,08
Γαλλικά ποιήματα
«Ο Ποιητής οφείλει να μαθαίνει στους ανθρώπους τη ζωή· άλλον προορισμό δεν έχει» έγραψε ο Σαραντάρης στα 1937. Τα ποιήματα είναι ερωτικά και απευθύνονται σε γυναίκες που «Δεν είναι όσιες, αναχωρήτριες… κάθε άλλο: εικονογραφούν […] το κάλλος της φύσης και της ζωής, που δεν έπαψε να τον μεθά, ακόμα κι όταν τον πλήγωναν βαθιά οι άνθρωποι». Στα ποιήματα αυτά «ακούγεται ένας Σαραντάρης πολύ ερωτικός, πολύ άμεσος και πολύ ειλικρινής» γράφει ο Σωτήρης Γουνελάς. Είναι ποιήματα με παιδικότητα και αγνότητα, αλλά και αισθησιακά. Μεταφράζει ο βραβευμένος με Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 2006, ποιητής και φιλόλογος Τάσος Γαλάτης, «μια παρουσία από τις σπανιότερες μέσα στην παραγωγή των νεοτέρων», για τον οποίον ο Οδυσσέας Ελύτης παρατήρησε πως «σπάνια το ποιητικό πρόβλημα αντιμετωπίζεται με τόση σοβαρότητα». Από την αισθαντική μετάφρασή του απομονώνω δείγμα:
Μαζί με ’σένα φεύγω μέσα στ’ όνειρο/ Με το κορμί σου/ και του κορμιού σου τη σκιά/ Αφού έχω αγαπήσει το σκληρό σου στόμα
(«Μαζί σου»)
Λαχταρώ τη γυναίκα/ Για να κοιμάμαι πιο καλά
(«Λαχταρώ τη γυναίκα»)
Στην πηγή μέσα των ματιών σου/ Να ζω να ζω σαν θεός!
(«Στην πηγή μέσα των ματιών σου»)
Μέσα στην αγκαλιά μου ένιωθες σαν αύρα
(«Αντίκρισα πάνω στα πόδια σου το στόμα μου»)
Έχασα τη γεύση του κορμιού σου/ Τη μνήμη της φωνής σου/ Και τη μαγεία του προσώπου σου
(«Στην όχθη του ονείρου»)
Η σάρκα φλέγεται τόσο που κάνει να κλαίνε/ Τα πουλιά
(«Σήμερα η θάλασσα λάμπει»)
Σαν μια σκιά ταξιδεύει ο θάνατος
(«Το χώμα είναι θλιμμένο»).
Θα μπω μια φορά μια φορά για πάντοτε μέσα στο βλέμμα σου
(«Θα μπω μέσα στο βλέμμα σου»)
Ήσουνα ένας άγγελος/ Μια φορά/ Μονάχα μια φορά
(«Ήσουνα ένας άγγελος»).
Θέλω να πω θέλω να πω πως μ’ αγαπάς/ Μα η αγάπη διάβηκε ποτάμια
(«Σκέφτηκα ότι»).
Γαλλικά ποιήματα
Γιώργος Σαραντάρης
μετάφραση: Τάσος Γαλάτης
Εκάτη
64 σελ.
ISBN 978-960-408-239-1
Τιμή €8,48
Γράμματα σε μια γυναίκα
Με τον ψευδότιτλο «Της Πικροδάφνης μου», τα δέκα «Γράμματα» του μικρού τόμου χαρτογραφούν διαδρομές της ψυχής, αισθήματα και πληγές, ανεκπλήρωτους έρωτες και εγωισμούς, πόνο και καημό από την απώλεια, την απόσταση, την ασυνεννοησία. Διαπιστώσεις πικρές. Κατακάθια στα βάθη της ψυχής. Οι στίχοι μάς παρέχουν δείγμα, σε δεύτερο πρόσωπο και κατευθείαν:
Είπες, και δεν μιλούσες παρά στον εαυτό σου […] είναι μια στιγμή που ο άνθρωπος χάνει τον εαυτό του και […] διαστρεβλώνει την ευθύτητα. (Ι)
Από μας τους δύο λείπει η ενιαία πνοή… μας ένωσε μια αμφίβολη ομοιότητα στις ψυχές. (ΙΙ) Αλλά εσύ δεν δίνεσαι… Δε χαίρεσαι μια τελειωμένη ανθρώπινη χαρά… συστρέφεσαι γύρω στον εαυτό σου. (ΙΙΙ)
Σαν μια στιγμή υπήρξες στο παρελθόν· τώρα μετουσιώθηκες, και παρδαλή εικόνα του βίου σου βλέπεις τις χτεσινές αγάπες. (ΙV)
Χωρίς αγνότητα δεν φτιάχνουμε τίποτα το αληθινό… Δε θ’ αντέξω θα σε μαστιγώσω, ίσαμε να κλάψεις πικρά δάκρυα. (V)
Εσύ δε μ’ αγαπάς – σαν να ζητούσες να φέρεις τα πράγματα στη θέση τους, να διευθύνεις κ’ εμένα κ’ εσένα εκεί όπου άλλωστε αύριο θα μας οδηγούσε μόνος του ο οίστρος μας, μακριά από αγάπη κι έρωτα, στο έργο. (VΙ)
Μόνοι μας σκάβουμε τη χαρά αλλά απροκάλυπτη και ιλιγγιώδη σαν άβυσσο. (VΙΙ)
Θαρρώ πως όλα είναι ψέματα. (VΙΙΙ)
Ω, αυτή η κουβέντα ανάμεσά μας, σε τέτοια οικειότητα ψυχής, που ο καθένας νομίζει πως μιλά με τον εαυτό του, δεν αποτελεί ασέβεια προς τα σώματά μας, που υποχρεώνονται να απουσιάζουν; (ΙΧ)
Σ’ επισκέπτομαι πάντοτε με την πρόθεση να σου αποσπάσω μια μετάνοια. (Χ)
Τέλος, ένα CD στο οποίο η υποβλητική φωνή του Κώστα Καστανά, σε μουσική σύνθεση, εκτέλεση και καλλιτεχνική διεύθυνση της Νένας Βενετσάνου, απαγγέλλει τρία ποιήματα: «Γιατί με ρωτάς για την ψυχή μου», «Εσύ νοιάζεσαι για τη σκέψη μου» και «Θα μάθουμε μαζί να σωπαίνουμε». Ηχογράφηση, μείξη, mastering του Δημήτρη Δημητριάδη, παραγωγή του Σωματείου Γ. Σαραντάρης.
Γράμματα σε μια γυναίκα
Γιώργος Σαραντάρης
Εκάτη
22 σελ.
ISBN 978-960-408-202-5
Τιμή €6,36
____________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου